Богомил Ѓузел (1939)
БУРА ВО ТВОИТЕ ПАЗУВИ
Го кревам коскеното резе
за да влезам во твојата
планина
сеќавајќи го зреењето на
металите
идната жетва и берба
и ријам
ријам цел рудник
до конечната експлозија на
мене...
Но за тебе сум само плоскамен
што фрлен низ рамната
површина
потскокнува и се лизга
по бесконечното тебе
а потем паѓа
паѓа и се смалува
до исчезнување
на дното од мене.
Од "Република", бр. 9
|