Нашиот национализам е страден, прашален, жртвен - единствен во својот вид. Ние не го утврдуваме суетното (гордото, надменото) задоволство (изобилие) со присутното, стекнатото, насобраното (прокоцкано на рулет), но срамежливата (воздржаната) гордост за отсуството, за недостатокот, за пронизувачкотo сознавање на недостатокот, лишеност од нешто неискажливо, но најглавно, најосновно.

Александар Дугин “Руско дело“ (“Рускаја вешч“) 2001 Извадок