Отстапување од Сорос (robber capitalism)

Еднаш ние посетивме средба со Џорџ Сорос, кој дојде да не учи за тоа дека нашиот “капитализам, божем, бил пљачкашки (ограбувачки) и зол“, дека “Капиталот во Русија се наоѓа во раце на луѓе со некапиталистичко сознание“. Кампањата која ја ширеа на сите им кимнуваше, обидувајќи се сите да ги забрза (засили, зголеми, додаде) мислејќи - всушност - само на неговите нови спонзорски донации. Тоа ќе беше банално ако не постоеше еден детал. Ние забележавме - јавно, проникнувачки, со шокирачка очигледност забележавме, дека “руските либерали“ кои седат во салата, не знаат воопшто ништо за проектот на “отворено општество“, кој го наметнува Сорос. Ние, од философско-културна точка на гледање, колку и да е тоа парадоксално, бевме многу поблиску до сфаќањето на идејата на Сорос, отколку сите негови апологети и готовани (паразити). Задреманиот дотеран Сорос за време на нашето истапување се разбуди и почна да се смее. Се разбира ние сме - јаросни непријатели на “отвореното општество“, но за нас проектот е јасен и сфатливи се импликациите на Попер, Хајек, Фукујама, пошироко, на цела позитивистичко картезијанско-хјумовска традиција, која се излеала во Адам Смит, либрешанжизам, современите теории на тотална капитализација и вестернизација на планетата. Ние својот избор сме го направиле одамна и свесно. А што се случуваше со публиката? Таа, ако ја зборуваме вистината, длабоко плукаше (Ей было по правде глубоко наплевать на) по старичкиот милијардер, на неговите идеи и концепции, на неговите проекти во однос на “не-ограбувачкиот капитализам“, на неговата припадност на Билдерберг клубот, прообразот на утрешната Светска Влада (од чие име тој и зборуваше). Жадно (алчно), бесрамно и совесно истовремено, потполно по-руски, хипертрофирано, по-руски либерали, услужливи попчиња, аналитичари и банкари алчно бараа паричка, уште, уште, уште, незаработени со мондиалистичката снаодливост, но џабе, чисто ограбувачки, едноставно така дадени, фрлени, тутнати, префрлени, дадени. Се чувствуваме како во сцената од “Идиот“, каде Рогожин фрла милион рубљи во оган. И гледа на душевните маки на оние кои се собрале. «Позвольте, хоть на карачках, по собачьи, так прямо да и из огня, вынесу…»
Ние сме апсолутно достоевски земја. И нашите либерали се ништожни и подли по-руски, а не уште по некое национално обележје. По-руски тие и се совесни. Никаде нема да одат од Русија, во никаков Запад тие никогаш нема да се впишат. Никому таму такви не му требаат.
На средбата со Сорос тоа ни стана кристално јасно.