По неколку дена повторно направи лак
се изви нагоре
Туркајќи со врвот да продолжи во таванот
се повреди - се исуши

Подобро си одбра смрт
отколку да се врати
откаде што тргнала

Пустинско цвеќе

Со судни маки никна
и се чинеше да се одржи
да ја различи 
и живот да и даде на пустината

Но проклетство
заврши во устата на камила

Кал

Пцости и клетви
му изнаречуваме
ако мораме да газиме низ него

Отсекогаш
го презираме

А тој стапките ни ги чува
отисоците
како доказ
дека сме постоеле

Лавиринт

Заплеткан во себеси
се си е:
земја, небо, живот

Кај излезот 
му се чини дека може да излезе
но не сака

Вон од него
му се чини
ќе биде поизгубен
и пак се враќа во себе

Слично на човек
кој се трезни од пијалак
и се штити така
од тегобните опсади на душата

Ѕверка во кафез

Со години во кафезот чмае
стуштена, јадовна што нема излез, спас
Напати кога крај кафезот
ќе помине некоја тишка:
бубачка, гуштер, жапче
ја пушта шепата низ решетките
ги фаќа
и ги држи во кафезот
весела што ги заробува
Заборавајќи кутрата дека е и таа заробена

Сенката

Сврзана е со судбината наша
Трепери од секој наш непромислен потег
и науми улави

И кога се не напушта -
таа е со нас:
го дели и воздигот и падот
и поразот и славата

А кога ја нема -
во нас е:
ние тогаш ја следиме

По смртта наша
преминува во нешто Друго
и губи претстава за нас
Слично како што соковите преминати во нектар -
губат претстава за цвеќињата свои

Птицата и каменот

Постојано слетуваше на каменот
и му пееше
да ја засака

Кога чинеше дека ја засака
ја најдоа мртва на него

Злобник, 
ја уби за да и ги земе крилјата
Земјата за навек
го окова за себе

Коренот

Пролет е
и глеј дрвото како ја повраќа силата
буи
Зимата помината во сон
заборави на се
и му се чини како одново да се раѓа
Но сувата гранка продолжува да се шири:
го зафаќа дел по дел
и му ја одзема силата

Наоѓајќи се во опасност
започнува една по една да ги одгризнува
како што дивечот фатен во стапица си ја одгризнува ногата
за да се ослободи

И од страв
се повеќе кон коренот се повлекува
А знае дека токму од него
иде опасноста

Смртта

Севидна е
Семоќна е
Сеопфатна е
Мерка е на се
Спојува неспоиво
Меша простор - време
и така владее над се
Не префрлува преку реката на заборавот
Ни отклучува тајни и чуда
за да не присвои
Не внесува во вечност
поцелосна од сите

Празнината

Огледало без одраз
длабина без дно
Има привид дека ја владееме
дека ја зафаќаме во облиците
а таа е вон од нив
Ги има
како што и нас не има

Со смртта наша
станува поголема

(Думитру М. Јон - МАКЕДОНСКА ЛИРСКА ФАЛАНГА)