Семеен бизнис за постојана војна

Викторија Нуланд и Роберт Каган имаат разработено прекрасно семејно дуќанче. Преку својата функција во Стејт дипартментот, таа генерира војна, додека преку постојаните коментари во угледни весници тој бара од КОнгресот да купува повеќе оружје. Тоа не е без пари, затоа што благодарниот воено-индустриски комплекс истура пари во институтите каде што работи Роберт и другите Каганови, пишува американскиот истражувачки новинар Роберт Пери на неговиот портал Consortium.news

Неоконзервативниот умник Роберт Каган и неговата сопруга, помошникот Државен секретар на САД за евроазиски прашања Викторија Нуланд, водат впечатлив семеен бизнис: таа ја разгори „жешката“ војна во Украина и помогна да почне Втората студената војна со Русија, а тој втрчува во поволен момент и бара од Конгресот да ја зголеми набавката на оружје за да може Америка да се справи со овие нови безбедносни закани.

Овој исклучителен сопруг – сопруга дует му служи на воено-индустрискиот комплекс за задавање двојни удари, тим од внатрешен и надворешен човек кој ја создава потребата повеќе воени трошоци, врши политички притисок за да обезбеди поголерми набавки и ужива кога благодарните производители на оружје истураат богати грантови во истомислечките вашингтонски институти.

Од тоа нема полза само пошироката неоконзервативна заедница, туку и другите членови на кланот Каган, вклучувајќи го и братот на Роберт, Фредерик, од Американскиот институт за претприемништво (American Enterprise Institute) и неговата снаа Кимберли, која води свое сопствено дуќанче наречено Институт за изучување на војната (Institute for Study of War).

Самиот Роберт Каган е Виш соработник на Brookings Institution (организација која не објавува кој ја финансира), ја искористи неодамна својата преплатена позиција на надворешен коментатор на Washington Post за да ги намами републиканците да ги отстранат ограничувањата на буџетот на Пентагон од таканаречениот sequester (http://en.wikipedia.org/wiki/Budget_sequestration_in_2013), кој тој го пресмета на околу 523 милијарди американски долари (во што, очигледно, не се вметнати дополнителните трошоци за војна). Каган ги повика законодавците од ГОП (Great Old Party, назив на Републиканската партија) да додадат уште најмалку 38 милијарди американски долари, со тоа што би било подобро ако се меѓу 54 и 117 милијарди американски долари:

„Фактот дека застапниците на повеќе трошење се соочуваат со речиси непремостливи препреки во борбата да се одобри барем минималната сума од Конгрес кој е контролиран од републиканците говори многу – за хипокризијата на републиканците. Републиканците се навидум многу гласни во обвинувањата на (претседателот Барак) Обама дека ја ослабел националната безбедност, а, сепак, кога ќе дојде време да се плати надворешната политика која ја наметнува нивната силна реторика, не можете никаде да ги најдете...“

„Уредниците и колумнистите кои го напаѓаат Обама и ги поттикнуваат републиканците, треба да им кажат и на тие републиканци и на своите читатели дека националната безбедност чини пари и дека писмата и говорите се повеќе од безначајни без парите...“

„Тоа ќе ги изнервира оние републиканци кои сакаат владата уште повеќе да се намали, кои ги обожуваат ограничувањата и на кои не им е грижа како тие влијаат на одбраната. Но, лидерство значи и повремно на луѓето да им се каже и тоа што не сакаат да го слушнат. Тие кои претендираат да ја водат САД во наредните години, и републиканци и демократи, треба да покажат каква политичка храброст поседуваат, сега веднаш, кога се носат круцијалните буџетски одлуки.“

Така, начинот да се покаже храброст, според гледиштето на Каган, е да се истураат уште повеќе милијарди во воено-индустрискиот комплекс и со тоа зборовите да се заменат со дела во врска со потребата „да се одбрани Украина“ и да се спречи „лошиот нуклеарен договор со Иран“.

Сепак, ако не беа напорите на Нуланд како помошник Државен секретар за евроазиски прашања, украинската криза можеби не ќе постоеше. Неоконзервативна остаток во администрацијата на Обама од времето кога го советуваше потпретседателот (на претседателот Џорџ Бупш помладиот) Дик Чејни, Нуланд мина низ серија унапредувања под поранешниот Државен секретар Хилари Клинтон, а ја доби поддршката и од сегашниот Државен секретар Џон Кери.

Унапредена на сегашното работно место во септември 2013 година, Нуланд бргу потоа почна сериозно да се ангажира во „смена на режимот“ во Украина. Таа лично се заложи кај деловните лидери и политичките активисти да му се спротивстават на избраниот претседател Виктор Јанукович. Ги потсети извршните директори на корпорациите дека САД веќе има вложено пет милијарди американски долари во своите „европски аспирации“ и буквално им делеше колачиња на демонстрантите на плоштадот Мајдан во Киев.

Во соработка со други неоконзервативци, вклучувајќи ги и претседателот на Националната оставнина за демократија (National Endowment for Democracy) Карл Гершман и сенаторот Џон Мекејн, Нуланд јасно стави на знаење дека САД ќе поддржи промена на режимот на Јанукович, што стануваше сé поизвесно како што нео-нацистите и другите десничарски милиции почнаа да се слеваат во Киев од западна Украина.

На почетокот на фебруари 2014 година, Нуланд разговараше за промените посакувани од САД со американскиот амбасадор во Украина, Гофри Пјат (и самиот ветеран на операцијата на „промена на режимот“ во Меѓународната агенција за атомска енергија, кога послушникот на САД, Јукија Амано, стана генерален директор во 2009 година). Нуланд кон предложениот збор на нови украински функционери се однесуваше како да тргува со бејзбол сликички – некои ги отфрлаше, другите ги прибираше. „Јац е нашиот дечко“, рече таа за нејзиниот фаворит Арсениј Јаценјук. Понижувајќи ја недоволно агресивната Европа, таа го изговори прочуеното „кој ја ебе Европа“ и продолжи да го брифира Пјат за тоа како „ќе ја залепи целата работа“, додека тој умуваше за тоа како да „се посредува во сето тоа“. Нивните необезбедени телефони беа прислушувани, а разговорот протече во јавноста.

„Смената на режимот“ во Украина

Државниот удар против Јанукович се случи на 22-ри фебруари 2014 година, кога нео-нацистичките милиции и другите насилни екстремисти ги зазедоа владините згради и го присилија претседателот и другите функционери во бегство за да си ги спасат животите. Стејт дипартментот на Нуланд набрзина го прогласи новиот режим за „легитимен“ и Јаценјук стана премиер.

Рускиот претседател Владимир Путин, кој беше зафатен со Зимските олимписки игри во Сочи, беше фатен на препад од државниот удар во соседството и свика кризен состанок за да се одреди како да се заштитат етничките Руси во Украина и руската поморска база на Крим, што доведе до секцесија на Крим од Украина и анексија од страна на Русија.

Иако немаше докази дека Путин ја предизвикал украинската криза – напротив, сите докази посочуваа токму кон спротивното – Стејт дипартментот им продаде на лековерните мејнстрим американски медиуми пропагандна тема за тоа дека Путин некако ја оркестрирал ситуацијата во Украина за да може натаму да изврши инвазија врз Европа. Поранешниот Државен секретар Хилари Клинтон го спореди Путин со Адолф Хитлер.

Кога новата влада во Киев ја започна бруталната „анти-терористичка операција“ за да го покори востанието на огромното етничко руско население во источна и јужна Украина, Нуланд и другите неоконзервативци ги протуркаа економските санкции против Русија и бараа оружје за режимот во Киев.

Во екот на „информативната војна“ насочена и кон домашната јавност во САД, но и кон светската, започна да се обликува новата Студена војна. Видни неоконзервативци, вклучувајќи го и сопругот на Нуланд, Роберт Куган, соосновач на „Проектот за новиот американски век“ (Project for the New American Century) кој беше мозокот зад војната во Ирак, за домашната јавност подготви тема дека Обама се покажал како многу „слаб“ и со тоа ја поканил „агресијата“ на Путин.

Во мај 2014 година, Каган објави обемен есеј во The New Republic, насловен „Суперсилите не смеат да се пензионираат“, во кој Каган го избербати Обама поради тоа што не успеал да ја оддржи американската доминација во светот и бара помускулест став на САД кон нејзините непријатели.

Во текстот објавен во New York Times за есејот, како бил создаден и периодот по објавувањето, новинарот Џејсон Хоровиц известува дека Куган и Нуланд делат исти гледишта на светот, како и исти лични амбиции, при што Нуланд ги коригира текстовите на Каган, вклучувајќи го и тој што го избербати нејзиниот наводен шеф. Иако тогаш Нуланд одби прецизно да го искоментира есејот на нејзиниот сопруг, таа навести дека има слични гледишта. „Доволно е да се каже,“ рече Нуланд, „дека ништо не излегува од дома ако јас не сметам дека е достоинствено за неговите таленти. Да кажеме така.“

Херовиц извести дека Обама толку се загрижил поради наопадот од Каган, што го ревидирал говорот кој требало да го одржи на Воената академија „Вест Поинт“ со цел да одврати дел од критиките, па дури и го поканил Каган на ручек во Белата куќа, каде што, тврдат извори од внатре, „го третирал како еднаков на себе“.

Потопувањето на мировниот договор

И секогаш кога ќе се појави заканата во Украина да завладее мир, влетува Нуланд за да се осигура дека воените интереси се целосно заштитени. Минатиот месец, германската канцеларка Ангела Меркел и францускиот престедател Франсоа Оланд изделкаа план за прекин на огнот и политичко решение, познат како „Минск 2“, со што ја поттикнаа Нуланд да се ангажира во уште повеќе маневри „зад сцената“ со цел да го саботира договорот.

Според германскиот весник Bild, кој цитира неименувани извори, во еден друг прислушуван разговор, овојпат во Минхен, Германија, Нуланд му се потсмева на мировниот договор како на „московската работа на Меркел“. Се претпоставува дека изворот е самата германска влада, која ја озвучила собата во хотелот „Bayerischer Hof“. Надодавајќи на презирот на Нуланд кон Меркел, еден друг американски функционер го нарече договорот „московското срање“ на Европејците.

Нуланд во разговорт наведува дека Меркел и Оланд се грижеле само за практичното влијание на украинската војна врз Европа. „Тие се плашат од штетите врз нивните економии, од контра-санкциите на Русија“. Според сторијата на Bild, Нуланд исто така претставила и стратегија за противудар врз дипломатијата на Меркел, со употреба на жесток речник во врска со украинската криза.

„Можеме да се бориме со Европејците, можеме против нив да се бориме со реторика“,наводно рекла Нуланд.

Командантот на НАТО, американскиот воздухопловен генерал Филип Бредлав е цитиран како вели дека повеќе оружје за украинската влада би „му ја кренало на Путин цената на војната“. Нуланд, исто така, им дофрлила на присутните американски политичари дека „инсистира да се употребува фразата ’дефанзивни системи’, наспроти фразата ’офанзивни системи’ за руското оружје.

Нуланд звучи прилично решена да ја потопи мировната иницијатива на Меркел и Оланд, дури и наспроти фактот дека е осмислена од два главни сојузника на САД и со благослов на претседателот Обама. Се чини дека во тоа и успеа, откако миленикот на Нуланд, премиерот Јаценјук, успеа во легислативата која се однесува на имплементацијата на политичкото решение „Минск 2“ да уфрли отровно апче.

Украинскиот парламент во Киев додаде клаузула која, во суштина, бара бунтовниците прво да се предадат и да ѝ дозволат на украинската влада да организира избори пред да се одреди федералната структура на земјата. „Минск 2“ повикува на дијалог со претставниците на бунтовните источни територии, на патот кон воспоставување широка автономија за тој регион.

Наместо тоа, како рефлексија на тврдокорните ставови на Нуланд, Киев одби какви и да е разговори со бунтовниците и инсистира на контрола врз овие територии пред да може да продолжи процесот. Ако мине оваа легислатива, тоа речиси со сигурност ќе резултира во обновување на војната меѓу воените сили поддржани од нуклеарните сили Русија и САД, многу опасна ситуација за целиот свет.

Не само што повторно ќе се разгори украинската граѓанска војна, туку истото ќе се случи и со Студената војна меѓу Вашингтон и Москва, што е шанса за несфатлива заработувачка за воено-индустрискиот комплекс. Тоа е и поентата на споменатиот текст на сопругот на Нуланд, објавен во Washington Post.

Исплатата

Но, немојте да мислите дека ова бркнување во паричниците на американските даночни обврзници се однесува само на оваа една брачна двојка. Ќе имамногу пари и за другите неоконзервативни институти ширум Вашингтон, вклучувајќи го и Фредерик Каган, кој работи за десничарскиот Американски институт за претприемништво (American Enterprise Institute) и за неговата сопруга, Кимберли, која раководи свој сопствен институт, Институтот за проучување на војната (ISW).

Според годишните извештаи на ISW, нивни првични поддржувачи се претежно десничарски фондации, како што е Фондацијата Смит–Ричардсон (Smith-Richardson Foundation) и Фондацијата на Линд и Хери Бредли (Lynde and Harry Bradley Foundation), но подоцна пристигнува поддршка и од цела лепеза на воено-индустриски претприемачи, вклучувајќи ги и водечките, како „General Dynamics“, „Northrop Grunman“ и CACI, како и не толку познатите фирми како „DynCorp International“, којашто ја тренираше авганистанската полиција, и „Palantir“, технолошка компанија основана со помош на деловниот огранок на CIA, фирмата „In-Q-Tel“. „Palantir“ го обезбедуваше софтверот за американското воено разузнавање во Авганистан.

Од основањето во 2007 година, ISW главно се фокусираше на војните на Блискиот исток, особено на Ирак и на Авганистан, што вклучуваше и блиска соработка со генералот Дејвид Петраус кога тој командуваше со американските сили во овие земји. Сепак, во поскоро време ISW започна интензивно да известува за војната во Украина.

Со други зборови, семејството Каган поседува речиси само-продолжувачки, циркуларен деловен модел – работи во внатрешните кругови на администрацијата за да ги стимулира војните, додека истовремено влијае врз јавната дебата преку извештаите на своите институти и колумните, во корист на повеќе трошење за воените потреби, за на крај да си ги соберат грантовите и другите финансиски подароци од благодарниот воено-индустриски комплекс.

За да бидеме фер, мора да се каже дека семејното дуќанче на Нуланд – Каган е само микрокосмос на начинот на кој воено-индустрискиот комплекс функционира веќе со децении: аналитичари на институтите ги генерираат причините за повеќе воени трошоци, владините бирократи ги осмислуваат потребните воени политики, а воен-индустрискиот комплекс заработуваат огромни суми, од кои дел завршуваат во истите тие институти – и така крвавиот, профитабилен круг се затвора.

Она што можеби ги прави посебни Нуланд и Каган е тоа што целиот процес кај нив останува во семејството./крај/мф/сс

Истражувачкиот новинар Роберт Пери е познат по тоа што го обелодени скандалот Ирангејт (Irangate) за снабдување на Иран со американско оружје во текот на 1980-те години, кога работеше за новинската агенција Associated Press. Тој е исто така автор на книгата „Украдената американска приказна“ (America’s Stolen Narrative)

Извор: “Макфакс“