32

ДИРЕКТИВА ОД 09.03.02916 - ОЧАЈНАТА (СМЕЛАТА) ПОСЕТА НА ПРЕТСЕДАТЕЛОТ НА СРБИЈА

09.03.2016

Добро вечер, вие ја гледате програмата Директива на Дугин.

Овие денови се одвива официјалната посета на Претседателот на Србија Томислав Николиќ во Москва. Повод да се проговори за оваа земја и за неверојатниот српски народ.

Србите за нас се повеќе од православен словенски братски народ. Така се згодило, што односите меѓу братските народи не секогаш се еднакви - тоа е како во едно семејство, родбинската блискост се уште не е гаранција за тоа, дека меѓу луѓето царува љубов и разбирање. Се случува и така, но се случува и инаку. Но тоа, што е меѓу Русите и Србите е љубов. Ние никогаш не сме биле особено блиски - ни културно, ни политички, но нешто повеќе од едноставната констатација за заедничката вера и заедничката крв не поврзува со Србите. Тие - тоа едноставно сме ние, ние самите, балканските Руси, наситено (густо), трагично и крваво, но сепак, херојски, имено херојски живеејќи ја страшната и прекрасна историја. Србите - тоа е нашето јас. Мал православен народ, кој во епохата на Душан Силниот изградил огромна балканска Империја и кој во своето срце ја носи мисијата за златната Византија. Тие исто така, како и ние сакале да бидат Трет Рим, но паднале под ордите на Турците кои биле многукратно надмоќни, очајно (смело) борејќи се на Косово поле, како ние под Москва. Косово е - срцето на Србија, тоа било и пак ќе биде, задолжително ќе биде српско. Ние пак Русите сме издржале, и сме ја одбраниле нашата слобода и нашата вера, нашата словенска вистина и за нив исто така, за нашите српски браќа.

Во најкритичните моменти на судбината ние секогаш сме биле заедно. Тие го земале на себе ударот на нашите непријатели, ние сме жртвувале се - своите интереси, сметки (планови), за да им помогнеме на Србите. Во ова има нешто ирационално - така постапува оној, кој љуби. Тие го прават тоа, што го прават и не можат да одговорат, зошто... И Србите ни одговараат исто. Во Црна Гора - тоа е еден свет со Србија, еден свет со Русија, говорат: во тивка ѕвездена ноќ од нашите гори се гледа Москва. Москва му е видлива на Србинот секогаш, таа светли во него внатре. И уште Србите говорат: ние и Русите двеста милиони. И непријателите се плашат. А Србите се смејат. И кога почнува лошото, овие руски милиони се појавуваат на хоризонтот.

Тоа е - суштина на се.

Но се разбира, далеку дека секогаш меѓу нас се се образува гладко. Во 90-ите години, кога ние ги издававме сите свои пријатели, повеќе од тоа, се менувавме самите себе, својата руска идентичност, ние ги издадовме и Србите. Не се застапивме за нив кога ги бомбардираа бомбардерите од НАТО. Не им помогнавме да се одбранат и од проамериканските банди на Косово. Не реагиравме, и заборавивме за нашата вистинска руско-српска љубов. А сега пријателската посета на српскиот Претседател поминува во тажен тон: уморни од борба, Србите се откажаа.

Цела моќ на Западот се урива на малиот словенски народ, за да го скрши. Руските милиони за тоа време гледаа некаде не таму - на друга страна. Десетлетија на крвави жртви и неверојатно самоодрекување во обид да се спаси Југославија, нашата Балканска Империја, потоа единството со Црна Гора, потоа Косово и се залудно. Рускиот брат беше некаде надвор, не ги спаси, не влезе, не ги рашири огромните плеќи, не ги истркала топовите.

И Србите се предадоа. Се чини, тие се готови да го признаат диктатот на Европската Унија, да дадат се, што уште останало во рацете на Запад - оној, кој ги згази, ги раздели и понижи. И на овој фон речиси е очајна посетата на Николиќ. Тој дојде во Москва, кај најсаканиот народ за Србите. Дојде не надевајќи се на ништо. Ништо не планирајќи (Без никаква сметка).

Николиќ е - последниот во српската политика, кој се уште некако ја поврзува својата судбина и судбината на својата земја со Русија. Останатите прагматично се вртат кон Запад.

Тоа е многу тажна посета на српскиот претседател Томислав Николич. Но треба длабоко да се задлабочиме во нашата историја и руската и српската, за да сфатиме - тоа уште не е крајот. Само оној ќе се спаси, кој ќе издржи до крај. Како што со векови издржуваат Србите. Но да ги молиме да издржуваат уште, додека ние, најпосле, не се разбудиме, веќе немаме морално право.

До видување, вие ја гледавте тажната Директива на Дугин за Србија.

Држите се, браћо. Косово је Србија

ДИРЕКТИВА ОТ 09.03.2016 - ОТЧАЯННЫЙ ВИЗИТ ПРЕЗИДЕНТА СЕРБИИ

https://youtu.be/tf6-WyW71ws

Здравствуйте, Вы смотрите программу Директива Дугина

В эти дни проходит официальный визит Президента Сербии Томислава Николича в Москву. Повод поговорить об этой стране и об удивительном сербском народе.

Сербы для нас больше, чем православный славянский братский народ. Так случилось, что отношения между братскими народами не всегда бывают ровными – это как в семье, родственная близость еще не гарант того, что между людьми царит любовь и понимание. Бывает и так, но бывает и иначе. Но то, что между русскими и сербами, это именно любовь. Мы никогда не были особенно близки – ни культурно, ни политически, но что-то большее, чем простая констатация общности веры и общности крови связывает нас с сербами. Они – это просто мы, мы сами, балканские русские, насыщенно, трагично и кроваво, но при этом героически, именно героически прожившие страшную и прекрасную историю. Сербы – это наше я. Небольшой православный народ, построивший в эпоху Душана Сильного огромную балканскую Империю и несущие в своем сердце миссию золотой Византии.
Они тоже, как и мы хотели быть Третьим Римом, но пали под многократно превосходившими их ордами турок, отчаянно сражаясь на Косовом поле, как мы под Москвой. Косово – сердце Сербии, оно было и снова будет, обязательно будет сербским. Мы же русские выстояли, и отстояли нашу свободу и нашу веру, нашу славянскую истину и за них тоже, за наших сербских братьев.

В самые критические моменты судьбы мы всегда были вместе. Они брали на себя удар наших врагов, мы же жертвовали всем – своими интересами, расчетами, чтобы прийти на помощь сербам. В этом есть что-то иррациональное – так поступают те, кто любит. Они делают то, что делают и не могут ответить, зачем… И сербы отвечают нам тем же: в Черногории – это единый с Сербией мир, единый с Россией мир, говорят: в тихую звездную ночь с наших гор видна Москва. Москва видна сербу всегда, она светится у него внутри. И еще сербы говорят: нас и русских двести миллионов. И враги пугаются. А сербы смеются. И когда становится плохо, эти русские миллионы появляются на горизонте.
Это – суть всего.

Но конечно далеко не всегда и между нами все складывается гладко. В 90-е годы, когда мы предавали всех своих друзей, более того, изменяли сами себе, своей русской идентичности, мы предали и сербов. Не заступились, когда их бомбили натовские бомбардировщики. Не помогли отстоять и проамериканских банд Косово. Мы впали в ступор, и забыли о нашей настоящей русско-сербской любви. И теперь дружеский визит сербского Президента окрашен в грустные тона: устав бороться, сербы опустили руки.
Вся мощь Запада обрушилась на небольшой славянский народ, чтобы его сломить. Русские миллионы в это время смотрели куда-то не туда – в другую сторону. Десятилетия кровавых жертв и невероятного самоотречения в попытки спасти Югославию, нашу Балканскую Империю, потом единство с Черногорией, потом Косово и всё напрасно. Русский брат куда-то ушел, не спас, не вступился, не развернул свои огромные плечи, не выкатил орудия.
И сербы сдались. Кажется, они готовы признать диктат Евросоюза, отдать все, что еще осталось в руки Запад – того, кто их растоптал, расчленил и унизил. И на этом фоне почти отчаянный визит Николича. Он приехал в Москву, к самому любимому сербами народу. Приехал ни на что не надеясь. Ни на что не рассчитывая.

Николич - последний в сербской политике, кто еще как-то связывает свою судьбу и судьбу своей страны с Россией. Остальные прагматично поворачиваются к Западу.

Это очень грустный визит сербского президента Томислава Николича. Но надо вчитываться глубоко в нашу историю и русскую и сербскую, чтобы понять – это еще не конец. Только тот спасется, кто продержится до конца. Как держатся веками сербы. Но просить их подержаться еще, пока мы, наконец, проснемся, уже нет морального права.

До свидания вы смотрели грустную Директиву Дугина про Сербию.
Как бы то ни было каждый русский, тот, кто по-настоящему русский все равно и вопреки всему знает Држите се, браћо. Косово је Србија

Извор: “Katehon“