01.11.2016
ДЕНОТ НА РАЃАЊЕ НА ДМИТРИЈ ПОЖАРСКИ
За неколку денови ќе го бележиме Денот на Народното Единство, то ест ќе ја празнуваме Казанската икона на Мајката Божја и ослободувањето на Русија во 1612 година од полско-католичката окупација. Иако празникот се обележува на 4 ноември, собитијата, кои му претходеле не се помалку важни. Така, на 1 ноември 1612 година војската на Второто народно ополчение го зазела Китај-город (Китај-город е историска област од градот Москва, која се наоѓа во Тверскиот реон. Опкружена е од Црвениот плоштад на запад, плоштадот Мањеж и Охотни рјад на север, со Стариот и Новиот плоштад на исток и реката Москва на југ. Китај-город е меѓу најстарите области на Москва) и го истерале одовде полскиот гарнизон, кој бил принуден да отстапи во Кремљ. Тоа и бил пресудниот момент во битката за Москва. И символично е, што имено на овој ден, 1 ноември, е денот на раѓање на предводникот на руската ослободувачка армија, светлиот кнез Дмитриј Михаилович Пожарски.
Кнезот Дмитириј Михаилович Пожарски е – образец на верност и чест. По род од Стародубските кнезови, тој се издигнал при Борис Годунов, а од почетокот на Времето на неволји (Времето на неволји, /рус. Смутное время/ бил период од историјата на Русија кој го опфаќал периодот помеѓу смртта на Фјодор I, последниот цар од династијата Рјурикович (1598) и прогласувањето за цар на Михаил I Романов и воспоставување на династијата Романов /1613/. Во периодот помеѓу 1601 и 1603 Русија ја погодил голем глад кој убил околу два милиони луѓе, т.е. околу третина од населението. Во тоа време, Русија ја окупирала Полско-литванската унија, а самата држава страдала од востанија, узурпатори и лажни претенденти на престол) секогаш тежнеел да биде верен на оние фигури, кои имале повеќе не едноставно династиски, но сакрални идеолошки права на престолот. Времето на неволји речиси ја погубило Русија. Се создал династиски вакуум, во кој на прв план излегувале чисто прагматичните цели и политтехнологии. Руското благородништво се заколнувало не на оној, кој имал повеќе основи на престолот, но на оној, кој ветувал повеќе добра и привилегии. Се збунувале дури и одбраните. Само неколку личности во оваа страшна епоха биле совршено и непоколебливо верни на принципот – на идејата за Света Православна Русија, Русија како Империја, како суверена држава, како цивилизација, како традиција.
Такво, пред се, било руското духовенство возглавено од патријархот Хермоген, затворен во Чудовиот манастир, и Троицо-Сергиевата лавра под раководство на архимандритот Дионисиј. Кнезот Дмитриј Михаилович Пожарски се заколнал на Шујски (болјар, руски цар, избран во периодот на Времето на неволји во 1606 година) и се држел до оваа заклетва се до неговото сменување. И иако многумина го поттикнувале да премине кај Лажидимитриј I, тој останувал непоколеблив, демонстрирајќи така што е кнежевска аристократска чест. Кога власта ја грабнала Семибојаршчина-та (од историчарите прифатен назив за владата од седум болјари во периодот од 1610-1612 година), која го бакнала крстот на полскиот принц Владислав, Пожарски решително се откажал да го признае овој акт на предавство и стапил во Првото ополчение под раководство на кнезот Дмитриј Тимофеевич Трубецки, идеологот на земшчина-та (Земшчина – основен дел од територијата на Руската држава, невклучена од Иван IV Грозни во посебниот државен удел – опричнина. Се управувала од земската Болјарска дума, која имала свои одделни полкови) Прокопиј Лјапунов и гнасниот подлец од Западна Украина Иван Заруцки.
Кнезот Пожарски заедно со ополчението влегува во Москва и во битката со полјаците се здобива со сериозна рана. Првото ополчение претрпело пораз, а крајно неговите сили ги уништило предавството на Заруцки, кој испратил наемни убијци кај Лјапунов.
Кнезот Пожарски се оддалечува во својата дедовина, селото Јурино, и таму ги лекува раните. Но еден од првите тој пак се одзива на повиците на нижегородецот Козма Минин и застанува на чело на Второто ополчение. Под негово раководство војската на вооружениот руски народ, која тргнала во ослободување на земјата од западна окупација, започнуваат воените дејства. Тоа била прва вистинска народна војна во нашата историја. И ние овде ги гледаме сите три негови главни сили: верноста на православието, што е воплотено во патријархот Хермоген и монасите на Свето-Троицката Сергиева лавра (тоа е првиот сталеж), во аристократијата, верна на верата и монархијата (символ на оваа војничка каста и бил кнезот Дмитриј Пожарски) – тоа е вториот сталеж, и третиот сталеж е – самиот руски народ – селанството и градските занаетчии, кои го составиле скелетот на Ополчението (Народна војска) и се претставени во образот на нижегородскиот граѓанин Кузма Минин. Јадрото на рускиот свет, трите руски исконски сталежи, било верно на нашата историја, на нашата црква, на нашата Татковина. И ова јадро од свештеници, војници и селани го решило исходот на Времето на неволји – му ставило крај, воспоставило поредок и на Земскиот собор ја избрало новата легитимна династија на Романови.
Заземањето на Китај-город од Второто ополчение под раководство на кнезот Пожарски на 1 ноември 1612 година било кулминација на народно-ослободителната борба за Верата, Царот и Татковината. Против западно ориентираните и интервенционистите. Карактеристично е тоа, дека во таборот на Русите имало отворени предавници, кои му се колнеле ту на Лажидимитриј, ту на Владислав, ту на уште поотворени кловнови, и тоа била повисоката болјарска власт, која ја составувала основата на Семибојаршчината. Приврзаниците на западниот пат на развиток и модернизација во 17 век. А освен тоа, дејствувала и петата колона, која се преправала дека е лојална – нејзино воплотување бил истиот тој западник Заруцки, кој се обидувал да го убие и нашиот херој, кнезот Дмитриј Пожарски, во Јарослав. На крајот на краиштата, оваа твар ја ставиле на кол. Каде што и е местото.
Но денес ние си спомнуваме не за оној, кој предал, а за оној, кој бил верен до крај – руските хероји на великата војна од 1612 година. И поразот на полјаците во Китај-город. И ја почитуваме Казанската икона на Мајката Божја, под чија сен ние, Русите, и ги одржуваме сите наши вистински победи.
Секое добро, вие ја гледавте програмата Директива на Дугин за Дмитриј Пожарски.
«Купно заедино! Вместе и нераздельно!» Под овој лозунг Народното ополчение се дигнало на спасение на Света Русија. “Купно“ означува “сите сталежи – свештеникот, кнезот и селанецот или занаетчијата“. “Совокупно“ (општо, заедничко) – тоа и е рускиот народ. И во 1612 година личното име на оној, кој го олицетворувал сталежот на војниците, било и е Дмитриј Михаилович Пожарски.
ДЕНЬ РОЖДЕНИЯ ДМИТРИЯ ПОЖАРСКОГО
https://youtu.be/cKJVtNQWcKI
Через пару дней мы будем отмечать День Народного Единства, то есть праздновать икону Казанской Божией Матери и освобождение Руси в 1612 году от польско-католической оккупации. Хотя сам праздник отмечается 4 ноября, события, ему предшествовавшие, не менее важны. Так, 1 ноября 1612 года войска Второго народного ополчения взяли Китай-город и выбили оттуда польский гарнизон, который был вынужден отступить в Кремль. Именно это и было переломным моментом битвы за Москву. И символично, что именно на этот день, 1 ноября, приходится день рождения предводителя русской освободительной армии, светлейшего князя Дмитрия Михайловича Пожарского.
Князь Дмитрий Михайлович Пожарский – образец верности и чести. Родом из Стародубских князей, он возвысился при Борисе Годунове, а с начала Смуты всегда стремился быть верным именно тем фигурам, кто имел больше не просто династических, но сакральных идеологических прав на престол. Смута почти погубила Русь. Создался династический вакуум, в котором на первый план выходили чисто прагматические цели и политтехнологии. Русская знать присягала не тому, у кого было больше оснований на престол, но тому, кто обещал больше благ и привилегий. Смущались даже избранные – на то она и Смута. Только несколько личностей в эту жуткую эпоху были безукоризненно и непоколебимо верны принципу – идее Святой Православной Руси, Руси как Империи, как суверенной державы, как цивилизации, как традиции.
Таким было, прежде всего, русское духовенство во главе с патриархом Гермогеном, заточенным в Чудовом монастыре, и Троице-Сергиева лавра под началом архимандрита Дионисия. Князь Дмитрий Михайлович Пожарский присягнул Шуйскому и держался этой присяги вплоть до его смещения. И хотя многие побуждали его перейти к Лжедмитрию I, он оставался непреклонным, демонстрируя что такое княжеская аристократическая честь. Когда власть захватила Семибоярщина, целовавшая крест польскому царевичу Владиславу, Пожарский наотрез отказался признать этот акт предательства и вступил в Первое ополчение под началом князя Дмитрия Тимофеевича Трубецкого, идеолога земщины Прокопия Ляпунова и омерзительного проходимца с Западной Украины Ивана Заруцкого.
Князь Пожарский вместе с ополчением входит в Москву и получает в битве с поляками серьезное ранение. Первое ополчение потерпело поражение, а окончательно его силы подорвало предательство Заруцкого, подославшего наемных убийц к Ляпунову.
Князь же Пожарский удаляется в свою вотчину, село Юрино, и залечивает там раны. Но одним из первых он снова откликается на призывы нижегородца Козьмы Минина и становится во главе Второго ополчения. Под его руководством войска вооруженного русского народа, выступившего за освобождение страны от западной оккупации, начинают боевые действия. Это было первой по-настоящему народной войной в нашей истории. И мы видим здесь все три главные его силы: верность православию, что воплощено в патриархе Гермогене и монахах Свято-Троицкой Сергиевой лавры (это первое сословие), в аристократии, преданной вере и монархии (символом этой воинской касты и был князь Дмитрий Пожарский), – это второе сословие, и третье сословие – сам русский народ – крестьянство и городские ремесленники, составившие остов Ополчения и представленные образом нижегородского гражданина Кузьмы Минина. Ядро русского мира, трех русских коренных сословий, было верно нашей истории, нашей церкви, нашему Отечеству. И именно это ядро священников, воинов и крестьян решило исход Смуты – положило ей конец, восстановило порядок и избрало на Земском соборе новую легитимную династию Романовых.
Взятие Китай-города Вторым ополчением под началом князя Пожарского 1 ноября 1612 года было кульминацией народно-освободительной борьбы за Веру, Царя и Отечество. Против западников и интервентов. Показательно, что в стане русских были откровенные предатели, присягавшие то Лжедмитрию, то Владиславу, то еще более откровенным клоунам, и это была высшая боярская власть, составившая основу Семибоярщины. Сторонники западного пути развития и модернизации 17 века. А кроме того, действовала и пятая колонна, прикидывавшаяся лояльными – ее воплощением был все тот же западенец Заруцкий, пытавшийся убить и нашего героя, князя Дмитрия Пожарского, в Ярославле. В конце концов эту тварь посадили на кол. Где ей и место.
Но сегодня мы вспоминаем не тех, кто предал, а тех, кто был верен до конца – русских героев великой войны 1612 года. И поражение поляков в Китай-городе. И чтим Казанскую икону Божией Матери, под сенью которой мы, русские, и одерживаем все наши настоящие победы.
Всего доброго, вы смотрели программу «Директива Дугина» про Дмитрия Пожарского.
«Купно заедино! Вместе и нераздельно!» Под этим лозунгом Народное ополчение встало на спасение Святой Руси. «Купно» означает «все сословие – священник, князь и крестьянин или ремесленник». «Совокупно» – это и есть русский народ. И в 1612 году личное имя того, кто олицетворял сословие воинов, было и есть Дмитрий Михайлович Пожарский.
Смотрите архив передач - http://tsargrad.tv/
Извор: “Katehon“
|