ДЕН НА СОЛИДАРНОСТ СО ПАЛЕСТИНА

Денес е Ден на солидарност со Палестина. Повод да прозбориме за судбината на палестинскиот народ и за државата Израел.

Палестина – тоа е света земја, каде што се наоѓаат главните светини на христијанството, јудаизмот и исламот. Затоа цели илјадалетија околу Палестина се разгорени не само политички, но и религиозни страсти. Оваа земја му била ветена од Бога на Авраам, дојденец од Ур Халдејски во Меѓуречје-то (Месопотамија. Денес, Ирак, северо-источна Сирија, периферски Иран и Турција. Во долината на двете големи реки – Тигар и Еуфрат), Неа ја извојувале, враќајќи се од египетското ропство, Мојсеј и Иисус Навин. Таму се наоѓале Израилското царство и Јудеја.

Подоцна Палестина станала дел од светските Империи – по ред Асириската, Халдејската, Персиската, Грчката, Римската, Исламската и Османлиската. По распаѓањето на Османлиската Империја овие територии се нашле под Британски мандат.

Денес, кога се повеќе луѓето сфаќаат, дека материјалистичкото, економското и еволуционистичкото објаснување на историјата – тоа не е ништо повеќе од беден мит на Модерната, факторот на религијата, а исто така факторот на етносот повторно започнува да се восприема сериозно и станува најважен клуч за сфаќањето на основните светски собитија. Затоа и палестинскиот проблем треба да се толкува во оваа оптика.

Населението на Палестина е мешано: овде живееле, поминувале и се претопувале стотици народи. Евреите масовно ги напуштиле овие земји по несреќното востание на псевдо-месијата Бар Кохба во 135 година од Раѓањето Христово. Тоа го означувало периодот на четвртото расејување, галут. Покрај тоа, Талмудот им забранува на јудејците да се вратат на овие земји се до доаѓањето на Машиах. Тоа е една од главните заповеди во Талмудот: да не се враќаат во Израил, да не им штетат на народите, среде кои евреите живеат во расејаност, и да не го започнуваат градењето на Третиот храм – до доаѓањето на Машиах.

Во периодот на распространување на исламот од византијците-ромејци Палестина ја освоиле арапите, после што се случила длабока арапизација и исламизација. Дотогаш мнозинството од населениот било христијанско. Во епохата на крстоносните војни западните крстоносци за некое време повторно го освоиле Ерусалим од сарацените, но потоа повторно го загубиле.

Подоцна, на почетокот на 16-от век, Палестина ја освоиле турците-османлии.

Кон крајот на 19-от век под влијание на националистичката и расистичка идеологија на ционизмот – еврејскиот национализам, кој го копира европскиот национализам, овде започнале масовно да доаѓаат европските евреи, патем, нарушувајќи ги заповедите од Талмудот. Ционистите решиле вака: ако Машиах не брза да дојде, ние ќе ја земеме иницијативата во свои раце и ќе го забрзаме неговото доаѓање. Далеку од тоа сите јудејци да се согласиле со ова. Така се појавило и антиционистичкото јудејско движење Натуреи карта, кое го смета ционизмот за ѓаволска ерес.

Во 1947 година, по завршувањето на Втората светска војна, под притисок на ционистите овде била основана државата Израел. Бидејќи јудејската религија во нејзината ционистичка верзија претставува доволно жестока расистичка доктрина, месното палестинско население – првенствено арапското и во своето мнозинство муслиманско, иако среде палестинците-арапи има и многу христијани – било подложено на вистински геноцид, апартхејд и етнички чистки. Евреите кои во Третиот рајх беа подложени на гонења без преседан од страна на нацистите, се чини, се потрудиле да се одмаздат за својата болка и за својот гнев на Палестинците, кои патем, за ништо не се виновни. Милиони Палестинци биле депортирани од земјата, каде што со векови живееле. Ова не се случило ни при арапските освојувања, ни при крстоносците. Притоа ционистите не го признавале ни решението за создавање на Палестинска држава, ни меѓународниот статус на Ерусалим. Постојано повикувајќи се на страдањата од рацете на нацистите, евреите се користеле со ова како со предлог да не се обрнува внимание ни на протестите на арапите, ни на повиците на ООН и меѓународната општественост. Бидејќи престапувајќи ги заповедите од Талмудот, ционистичките лидери, всушност, сами себе се идентификувале со Машиах-от. И сега им останало само да преминат кон градење на Третиот храм. А за ова треба да ги изгонат арапите од Ридот на Храмовите и да ја разрушат исламската светина – џамијата Ал-Акса. Завршувањето на геноцидот врз Палестинците, исто така, влегува во овие ционистички планови. И понатаму, според нивното мислење, ќе настапи периодот на јудејското владеење во светски размер – Петата Монархија, кога народите на земјата, гоите, ќе го признаат владеењето на евреите и ќе им се потчинат. Ете со ова и живее државата Израел.

Во ваква ситуација Денот на солидарност со народите на Палестина го обележуват оние, кои не ја разделуваат оваа своеобразна мистично-политичка и расистичко есхатолошка идеологија на ционизмот. За православниот човек ова премногу очигледно напомнува на антихрист. Иако и кон исламското освојување на Палестина – бидејќи тоа порано била наша православна земја, дел од нашата Империја – ние очигледно не можеме да се однесуваме со одушевување.

Секое добро, вие ја гледавте програмата Директива на Дугин за Палетина.

Секако, најправедно е Палестина да ни се врати нам, на христијаните. А бидејќи ние не сме расисти, ни фанатици, а исто така не претендираме на исклучителност, тогаш правата и на муслиманите, и на јудејците на оваа наша, света за нас земја ние ги гарантираме. Така што до средба во православниот Ерусалим.

ДЕНЬ СОЛИДАРНОСТИ С ПАЛЕСТИНОЙ

Сегодня День солидарности с Палестиной. Повод поговорить о судьбе палестинского народа и о государстве Израиль.

Палестина – это святая земля, где находятся главные святыни христианства, иудаизма и ислама. Поэтому целые тысячелетия вокруг Палестины горят не только политические, но религиозные страсти. Эта земля была завещана Богом Аврааму, выходцу из Ура Халдейского в Междуречье. Ее отвоевывали, вернувшись из египетского плена, Моисей и Иисус Навин. Там находилось Израильское царство и Иудея.

Позднее Палестина стала частью мировых Империй – по очереди Ассирийской, Халдейской, Персидской, Греческой, Римской, Исламской и Османской. После распада Османской Империи эти территории оказались под Британским мандатом.

Сегодня, когда все больше людей понимают, что материалистическое, экономическое и эволюционистское объяснение истории - это не более чем убогий миф Модерна, фактор религии, а также фактор этноса снова начинают восприниматься всерьез и становятся важнейшим ключом к пониманию основных мировых событий. Поэтому и палестинскую проблему следует трактовать именно в этой оптике.

Население Палестины смешанное: здесь проживали, проходили и сплавлялись друг с другом сотни народов. Евреи массово покинули эти земли после неудачного восстания псевдо-мессии Бар Кохбы в 135 году от Рождества Христова. Это означало период четвертого рассеяния, галута. Причем Талмуд запрещает иудеям возвращаться на эти земли вплоть до прихода Машиаха. Это одна из трех главных талмудических заповедей: не возвращаться в Израиль, не вредить народам, среди которых евреи живут в рассеянии, и не начинать строительство Третьего храма - до прихода Машиаха.

В период распространения ислама у византийцев-ромеев Палестину отвоевали арабы, после чего произошла глубинная арабизация и исламизация. До этого большинство населения было христианским. В эпоху крестовых походов западные крестоносцы на какое-то время снова отвоевали Иерусалим у сарацин, но потом снова его потеряли.

Позднее, в начале 16-го века, Палестину завоевали турки-османы.

С конца 19 века под влиянием националистической и расистской идеологии сионизма – еврейского национализма, копирующего европейский национализм, сюда стали массово приезжать европейские евреи, нарушая, кстати, талмудические заповеди. Сионисты решили так: если Машиах не спешит приходить, мы возьмем инициативу в свои руки и поторопим его приход. Далеко не все иудеи с этим согласились. Так возникло и антисионистское иудейское течение Натурей карта, считающее сионизм дьявольской ересью.

В 1947 году, после окончания Второй мировой войны, под давлением сионистов здесь было основано Государство Израиль. Поскольку иудейская религия в ее сионистской версии представляет собой довольно жесткую расистскую доктрину, то местное палестинское население – преимущественно арабское и в большинстве своем мусульманское, хотя среди палестинцев-арабов много и христиан, – было подвергнуто настоящему геноциду, апартеиду и этническим чисткам. Только что подвергшиеся в Третьем рейхе беспрецедентным гонениям со стороны нацистов евреи, казалось, постарались выместить свою боль и свой гнев на палестинцах, ни в чем, к слову, не виноватых. Миллионы палестинцев были депортированы с земли, где веками жили. Этого не было ни при арабских завоеваниях, ни при крестоносцах. При этом сионисты не признавали ни решение о создании Палестинского государства, ни международный статус Иерусалима. Постоянно ссылаясь на страдания от рук нацистов, евреи воспользовались этим как предлогом для того, чтобы не обращать внимания ни на протесты арабов, ни на призывы ООН и международной общественности. Ведь преступив талмудические заповеди, сионистские лидеры, по сути, сами себя отождествили с Машиахом. И осталось теперь только перейти к строительству Третьего храма. А для этого надо выгнать арабов с Храмовой горы и разрушить исламскую святыню - мечеть Аль-Акса. Завершение геноцида палестинцев также входит в эти сионистские планы. И далее, по их мнению, наступит период иудейского правления в мировом масштабе – Пятая Монархия, когда народы земли, гои, признают верховенство евреев и подчинятся им. Вот этим и живет Государство Израиль.

В такой ситуации День солидарности с народами Палестины отмечают те, кто не разделяет этой своеобразной мистико-политической и расистской эсхатологической идеологии сионизма. Для православного человека это слишком явно напоминает антихриста. Хотя и к исламскому завоеванию Палестины – ведь ранее это была наша православная земля, часть нашей Империи, - мы явно с восторгом относиться не можем.

Всего доброго, вы смотрели программу «Директива Дугина» о Палестине.

Наверное, справедливее всего вернуть Палестину нам, христианам. А так как мы не расисты и не фанатики, а также не претендуем на исключительность, то права и мусульман, и иудеев на этой нашей, святой для нас земле мы гарантируем. Так что до встречи в православном Иерусалиме.

Смотрите архив передач - http://tsargrad.tv

Извор: “Katehon“