Значи, водачите на ционизмот - иако, се разбира, нивниот апарат за пропаганда на секој начин се обидува да го побие тоа - потполно "спокојно" се однесувале кон уништувањето во 1940 г. на милиони евреи, а тогашниот цар јудејски дури со потполна точност го предвидел тоа уништување.
Што значело тоа за ционистите? Прашањето е крајно остро, и засега не е реализирано големо и внимателно испитување на оваа тема - што, се разбира, го спречува острото спротиставување на ционистичката пропаганда, која сите анализи на факти поврзани со ова прашање ги прогласува за израз на прочуениот "антисемитизам". Ова спротиставување потполно е сфатливо: бидејќи станува збор за чудовишна појава: за взаемно дејство (макар тоа нека не е сосем директно и отворено) на ционистите и нацистите, т.е. на крајот на краиштата, за определено "единство" на Вејцман и Хитлер во делото на уништувањето на милиони евреи.
Сепак, взаемното дејство на ционизмот и нацизмот е - очигледна реалност, која не е можно да се оспори. Така, на пример, историчарот на ционизмот Лионел Дадијани кого никој не го обвинил за "антисемитизам" (напротив, тој остро истапува против голем број на истражувачи на ционизмот, обвинувајќи ги за "антисемитски" интриги) пишувал во својата книга "Критика на идеологијата и политиката на социал-ционизмот", издадена во Москва во 1986 г., дека брзо по доаѓањето на Хитлер на власт ционизмот "со хитлеровците склучил согласност... за преминување од Германија во Палестина во состојба на товарна форма на преселените тука германски евреи. Оваа согласност била прекината од економскиот бојкот на нацистичка Германија и ја обезбедило со многу крупна сума во конвертирачка валута" (стр. 164).
Сфатливо е, дека како резултат добил и ционизмот, но вака или онака оваа соработка во услови на сесветски економски бојкот на нацизмот говори сама за себе. Покрај тоа, во 1930-ите години, како што известува Давид Сојфер, "ционистичките организации му дале на Хитлер 126 милиони долари" - т.е. според денешната куповна способност на доларот, многу повеќе од милијарда.
Но не се работи само за економска "взаемна помош" на ционизмот и нацизмот, известува Дадијани во својата книга, потпирајќи се на неспорни документирани податоци: "Еден од раководителите на Хаган Ф. Полкес... во февруари-март 1937 г. стапил во контакт со офицерите на Гестапо и нацистичките разузнавачи, наоѓајќи се со нив по нивен повик во Берлин..." Полкес, предавајќи им на нацистичките емисари низа на важни информации кои ги интересирале... дал неколку важни изјави. "Националните еврејски кругови - подвлекол тој - изразиле голема радост по повод радикалната политика во однос на евреите, бидејќи како последица на тоа еврејското население на Палестина толку се зголемило, што во блиска иднина може да се смета на тоа, дека евреите, а не Арапите ќе станат мнозинство во Палестина" (стр. 164, 165). И навистина: во 1933-1937 г. еврејското население на Палестина се зголемило повеќе од два пати, достигнувајќи речиси 400 илјади луѓе. Треба уште да си спомнеме, дека на 1937 г. се однесува изненадувачката прогноза на главниот шеф на Полкес - Хајм Вејцман.
И навистина, со ништо не е споредливо следното: во составениот документ за преговори на Полкес (документот бил издаден во No. 3 на германскиот часопис Horisont 1 за 1970 г.) на нацистичката служба за безопасност (СС) се наведува гаранцијата дадена од познатиот џелат Адолф Ејхман на пратеникот на ционистите Фејфел Полкес, според која "на евреите ќе им се прави притисок, за оние кои емигрираат, да си земат обврска да се упатат само во Палестина".
Точно е познато (види ги документите, издадени во спомнатиот број на часописот Horisont), дека со соработката на Ејхман со Полкес непосредно раководел Хејдрих, а зад него, се разбира, стоел самиот Хитлер.
Полкес пак (постои, меѓу останатото, претпоставка, дека ова е псевдоним зад кој се крие најпознатиот ционистички деец), дејствувал по задача на Еврејската агентура, на чие чело бил Вејцман. Оваа соработка се продолжила и во 1942 г., веќе по прогласувањето на т.н. "завршно решение на еврејското прашање". Значи, станува збор за несомнено взаемно дејство на царот јудејски и германскиот фирер.
Во светлината на се тоа, целосно и потполно, станува оправдан заклучокот, направен во 1966 г. на страниците на еден од најавторитативните часописи на запад "Шпигел" (No. 52 од 19 декември): "Ционистите го примиле утврдувањето на власта на нацистите во Германија не како национална катастрофа, а како единствена историска можност за реализација на плановите на ционистите".
И сега треба да се вратиме на судбината на оваа единствена воена група на палестински евреи, која Еврејската агентура сепак се согласила да ја усмери во Унгарија во 1944 г. за помош на соплемениците кои биле уништувани. На чело на групата била впечатлива личност - младата поетеса Хана (Аника) Сенеш. Голда Мајер, една од тогашните раководителки на Еврејската агентура, скрбно во своите мемоари ја спомнува загинатата девојка. Во Тел-Авив дури била издадена книгата "Хана Сенеш. Нејзиниот живот, мисија и херојска смрт".
Сепак, потполно точно е познато, дека Сенеш, претстојувајќи во Унгарија, воспоставила врска со тукашниот ополномоштен претставник на оваа Еврејска агентура Рудолф (Израел) Кастнер кој, преку неа, го дознал местото на престојување на сите членови на испратената група, без жал ги предал на нацистите, бидејќи тие можеле да го спречат взаемното дејство на ционистите и хитлеровците...
И солзите на Хана Сенеш во мемоарите на Голда Мајер - всушност, се "крокодилски солзи", бидејќи таа одвај можела да не знае за вистинската улога на својот потчинет Кастнер, кој подоцна станал крупен чиновник во Израел, а во 1957 г. бил убиен на улица во Тел-Авив под нејасни околности (или му се одмаздиле за евреите кои ги предал, или го отстраниле израелски специјални служби како непосакуван "сведок").
Може да се наведат и други многубројни факти, кои јасно сведочат за взаемното дејство на ционизмот и нацизмот во 1930-1940 г. - појави, патем кажано, директно без преседан, бидејќи во условите на оваа алијанса биле уништени милиони евреи, за чие богатство, се чини, единствено и се грижеле ционистите. Но веќе и наведените сведоштва со потполна јаснотија говорат за постоењето на укажаната алијанса. Длабокото и сестрано испитување на овој феномен уште претстои да се оствари. И неопходно е да се направи ова, бидејќи взаемното дејство на командата на Хитлер со командата на Вејцман ја разоткрива - веројатно, не нешто друго - а вистинската суштина на ционизмот.
Нацистичкото уништување на милиони евреи, во цела низа на односи, било исклучително поволно за ционистите. Да започнеме со тоа што ова по себе, според нивното убедување, претставувало, од свој облик, благотворно воспитување на вистинските - од нивна точка на гледање - евреи. Така, наследникот на Вејцман на местото претседател на Сесветската ционистичка организација Наум Голдман, без заобиколување, во својата "Автобиографија" (1971) кажал, дека за победата на ционизмот потполно била неопходна еврејската "солидарност", и дека "ужасното истребување на милиони евреи од страна на нацистите како своја благотворна (токму така - заб. на авт.) последица го имала разбудувањето во умовите, дотогаш индиферентни, на оваа солидарност".
Како второ, "катастрофата" како сама по себе (но исто така - за што стануваше збор - и при директното и неопходно содејство на нацистите) ги гонела евреите во Палестина, каде порано приливот на емигранти бил многу слаб.
Како трето, веројатно, уште поважната и понеобична страна на работите: нацистичкиот терор претставувал, ползувајќи се со определувањето на Жаботински, селекција, избор - се разбира, потполно чудовишен; да се потсетиме на расудувањата на Вејцман за "правта" и "гранките". И не може да не обрнеме внимание на зачудувачкиот, дури и тешко сфатливиот, но неспорен факт: загинале ни помалку ни повеќе милиони евреи, сепак, меѓу нив, поради нешто, речиси немало колку-толку видни, широко познати луѓе. Со исклучок на убениот во Треблинка писател и педагог Јануша Корчак (Хенрик Голдшмит), кој, по морално убедување, сам се откажал од бегството подготвено за него, и историчарот С. М. Дубнов, кој умрел на возраст од 81 година во гетото во Рига, тешко е да се именува некој виден претставник на европското еврејство, кој умрел под власта на нацистите: сите тие или ја напуштиле окупираната територија, или по некое "чудо" останале живи во рацете на нацистите.
Ете, макар еден, но многу жив пример: знаменитиот политички деец на Франција, антифашист, лидер на социјалистичката партија и глава на владата на Народниот фронт во 1936-1938 г., евреинот Леон Блум во 1940 бил уапсен од нацистите и во 1943 бил одведен во Германија, сепак благополучно се вратил (патем, тогаш имал веќе 74 г.) и во 1960 станал премиер на Франција! Каква е оваа чудна загатка? Впрочем, такви загатки има многу.
Најпосле, огромно значење за ционистите имало влијанието на подоцнежните известувања за Холокаустот на светот, на целото човештво. Потполно молчејќи, како што видовме, непосредно во времето на теророт на Хитлер, за уништувањето на милиони, ционистите потоа, почнувајќи од 1945 г., не пропуштале ни една можност на цел глас да објавуваат за тоа. И подоцна Наум Голдман решил отворено и не без своевиден цинизам да го напише (во својата книга "Каде оди Израилот?" издадена во 1975) следното: "Се сомневам дека без уништувањето на шест (тоа е значително преувеличување - заб. на авт.) милиони евреи мнозинството во ООН ќе гласаше во корист на создавањето на еврејската држава" (стр. 23).
Значи, се чини дека, според недвосмисленото признание на самите ционистички лидери, нацистите и ционистите, според суштината на работите, "заедно", "совмесно", го реализирале и "воспитувањето", и емиграцијата во Палестина, и "селекцијата" на евреите, а исто така, му обезбедиле и оформиле нечуено чувство на "вина" (така го определуваат тоа ционистите) на целиот свет, кој, наводно, го дозволил уништувањето на милиони евреи (сметката на ционистите била потполно точна, бидејќи за разлика од нив, кои спокојно "ја предвиделе" погибијата на милиони, за човештвото таа гибел се покажала како вчудовидувачки факт...) и како второ, залог на "оправдувањето" на сите идни акции на ционизмот. Така, Голда Мајер раскажува за својот решителен отпор кон оние кои ги обвинувале ционистите за потполно нарушување на меѓународните правни норми: "Зборувам од името на милиони, кои сега не можат да кажат ништо" (стр. 202).
Но ајде да ги споредиме овие зборови со зборовите на оној, кого самата Мајер го нарекувала "цар јудејски", и кој изјавил дека овие милиони се - "прав" и едноставно "така" треба да исчезнат..." Не засветлува ли зад оваа противречност чудовишна "тајна"?
Бидејќи неизбежно се чини, дека Хитлер "работел" за Вејцман, и последен во 1937 "поразговарал" за ова. Неволно си спомнуваме, дека постои точка на гледање, според која и Хитлер, и неговиот главен соработник во "решавањето на еврејското прашање" Хејдрих, кои имале еврејски претци (сведоштвата за ова се авторитетни и многу веродостојни, иако проционистичките идеолози се стремат да ги побијат), потполно "закономерно" учествувале во "заедничкото дело" со Вејцман. Веќе има претерано многу чудни (на прв поглед) "совпаѓања" во историјата на ционизмот и нацизмот во 1930-1940 г. Се подразбира, ова е само "хипотеза", но во секој случај, длабокото и внимателно испитување во дадената насока треба да се реализира. Како можело да се случи така, на чело на навидум непомирливиот кон евреите нацизам да бидат луѓе со "еврејска крв"?
И вака или онака "взаемното дејство" на германскиот фирер и "царот јудејски", кое се случило, всушност, е "најстрашната" тајна на 20-от век, бидејќи станува збор за милиони животи, положени на олтарот на тоа взаемно дејство. Тајна, која, на крајот на краиштата, ќе се открие во целата своја суштина, зашто не е напразно речено, дека се што е тајно ќе стане јавно.
Сепак, веќе и сега е потполно очигледно, дека взаемното дејство на ционизмот и нацизмот неопходно е да се сфати како грандиозна лекција, зашто ако ционизмот можел на ваков начин да се понесе кон милиони евреи, во својот однос кон другите народи, тој, без сомнеж, не подразбира апсолутно никакви правни и морални "ограничувања".
Потполно се веродостојни сведоштвата, дека за време на арапско-израелската војна во 1973 г. државата Израел, доаѓајќи до работ на поразот, донела решение да употреби атомско оружје. Голда Мајер, која тогаш била на чело на државата, многу провидно напомнала за ова во своите мемоари:
"...Потешко од се ми е да пишувам за октомвриската војна во 1973 г., за Војната на Судниот Ден, катастрофата која одвај не се случи, кошмарот кој го преживеав и кој засекогаш ќе остане со мене, јас морам за многу работи да молчам" (т. II, стр. 462). Понатаму Мајер известува, дека тогаш, во 1973-та "жешко прашање било - треба ли на народот сега, да му кажеме до каква тешка положба дошло? Јас бев уверена, дека треба со тоа да се почека" (стр. 472). Се ова е доволно "многузначно".
Применувањето на атомското оружје на тој крајно мал простор на кој се одиграла оваа војна, неизбежно би се одразило со сета сила и на самиот Израел. Но како што е јасно од погореизложеното, ционистите ова никако не би ги запрело (дури и да се работело уште еден пат за погибија на милиони евреи!). Ете поради што е потполно неопходно да се знае и изучува тоа "взаемно дејство" на Хитлер и Вејцман, за кое стануваше збор во оваа статија.
Како заклучок не може, а да не допреме уште една страна на проблемот. Потполно е возможно, дека овие или некои други луѓе ќе го сфатат принесувањето на "жртва" на милиони евреи заради создавање на државата Израел како херојско (и се разбира, длабоко трагично) дело. И згоден момент е да се каже, создавањето на многу држави било придружено со огромни жртви. И таква точка на гледање може да се сфати. Но определени заклучоци од она што се случило, исто така, може - и неопходно е - да се донесат.
