Душата ми е на половина копје

Апелот, како што знаеме и гледаме, не дал плод. Македонија беше распарчена и, да, остана јаболко на раздорот до ден-денес, оти еве нѐ, живееме во независна Република Македонија, која сѐ уште не е сосема слободна, затоа што нѐ јадат однадвор и однатре за да ни го снема идентитетот. А Димитрија Чуповски добро е што не живее денес во Македонија, оти веднаш ќе го обвинеа за антиквизација

"Наместо Македонија, прославена од Александар Македонски, осветена од апостол Павле, облагородена од дејноста на светите браќа Кирил и Методиј, обединета од славниот цар Самуил, бранета од храбриот Добромир Стрез, обесмртена од Крали Марко, облеана од крвта на милиони маченици за слобода, наместо Македонија единствена, целокупна, слободна, европската дипломатија, а со неа и вие, наши браќа-сојузници и ослободители, нѐ раскинувате на парчиња и ги газите нашите свети идеали... Сетете се дека раскинатата Македонија ќе биде меѓу вас вечно јаболко на раздор."

Ова е дел од меморандумот на македонската колонија во Петербург предводена од Димитрија Чуповски, која во името на целиот македонски народ уште во јуни 1913 година, непосредно пред Втората балканска војна, го испратила до претставниците на големите сили на мировната конференција во Лондон ,со апел да се прекине поделбата на Македонија и веднаш да се создаде независна македонска држава (препорачувам: „Букурешкиот мировен договор и поделбата на Македонија" од Ванчо и Александар Стојчев). Апелот, како што знаеме и гледаме, не дал плод. Македонија беше распарчена и, да, остана јаболко на раздорот до ден-денес, оти еве нѐ, живееме во независна Република Македонија, која сѐ уште не е сосема слободна, затоа што нѐ јадат однадвор и однатре за да ни го снема идентитетот. А Димитрија Чуповски добро е што не живее денес во Македонија, оти веднаш ќе го обвинеа за антиквизација. Јас, пак, воопшто не сум среќен што колумнава ми излегува на 10 август, токму по сто години од парчосувањето на Македонија. Душата ми е на половина копје. Срцето ми талка среде ден на жалоста. Умот како да ми е распарчен на три дела, а и зборовите тешко ми одат. 

Што дека е дваесет и први век, што дека е 2013 година, погледнете што ни се случува, видете ги политиките на нашите соседи и кажете ми што е различно од пред сто години. Еве што тогаш запишал бугарскиот политичар Александар Цанков: „Ниту Европа, а најмалку балканските држави можат да воведат реформи во Македонија. Тогаш, каква е судбината на оваа напатена земја? Може ли во такви услови да се надева на странска помош од балканските државички, кои во своите акции строго се контролирани од надвор, од европските сили, со што нивната судбина е еднаква со судбината на Македонија. Не! Прво, затоа што Европа подготвува поинаква судбина за Османлиска Турција и, второ, бидејќи ниту Бугарија ниту Србија не се способни за тоа. Пред сѐ, нашите - и бугарските и српските стремежи - немаат морално чиста основа. И ние, и Србите, и Грците со своите и најмали аргументи за претензии кон Македонија ниту сме способни ниту, пак, доброволно ќе одиме да војуваме со Турција, од една братска желба да му дадеме слобода на еден страдалнички народ, зашто нашите погрешно разбрани стопански и политички интереси нѐ наведуваат да имаме поинакво однесување. Да криеме ли и зошто се мачиме да го лажеме светот, дека ние ќе спроведуваме освојувачка политика кон Македонија? Тврдам дека сето тоа добро го знаат некои македонски дејци и јасно согледуваат дека на Македонија не ѝ останува ништо друго освен сама да војува за својата слобода".  Цанков е Бугарин и, ете, на човекот тогаш му било јасно дека Македонците, тој страдалнички народ, не се и негов народ.