објавено во 2012 год. некаде на почеток на страницата

ПРОТОЕРЕЈ СТЕФАН ЉАШЕВСКИ. ОД КНИГАТА “БИБЛИЈАТА И НАУКАТА ЗА СОЗДАВАЊЕТО НА СВЕТОТ“.

Новото човештво. Ноевите синови - Сим, Хам и Јафет.

Во праведниот Ној човештвото се обновило; од него потекнуваат три гранки, и на секоја од нив големиот патријарх Ное им ги укажал нивните историски патишта.

На Сим, како на најстар син, му дал царско свештенство: да ја благословува и славослови величината Божја и во своите потомци да го сочува Божјото ветување на паднатиот Адам. Тој прорекол дека од него ќе излезе Искупителот на прародителскиот грев и преку надежта за Неговото доаѓање ќе живее потоа целото старозаветно човештво. Уште повеќе, на родот на Сим му било предодредено да биде одбран народ од кој низ Пречистата Дева Марија и дошол на земјата Искупителот на светот - воплотениот Бог Логос.

Од неговиот свештен род потекнале светите апостоли, Јован Крстител и големите пророци. Но на родот на Сим му била дадена и земна, чисто човечка слава како слика на царското свештенство по чинот на Мелхиседек: неговиот род постанал царски народ најпрво на Уријското, а потоа на Вавилонското царство. “Јас сум цар на земјата“ - се нарекувале себе вавилонските цареви – “и владетел на четирите страни на светот: Исток и Запад, Север и Југ“, што во потполност одговарало на стварноста: сите царства и сите народи, на овој или на оној начин, биле потчинети на вавилонските цареви. Нивната царска величина не ја надминал ниеден подоцнежен цар на светот, дури ни римските императори. Но за тоа подоцна поподробно ќе говориме.

“Нека го благослови Господ Јафет“ - рекол Ное, благословувајќи го. Сим, како најстар син, требало да остане во домот на својот татко, а Јафет на Господа му давал голем удел - да се расели по земјата и да владее со неа.

Одејќи на север од својата прататковина Месопотамија, тие се поделиле на две групи: едната тргнала на запад и го создала големото семејство на европски народи, а втората отишла на североисток и ја создала славната Аријска држава. По пропаста на Аријското царство кое се случило поради геолошка катастрофа во Средна Азија, неговите жители се преселиле главно во Индија, каде ги создале прочуените Веди - повест за својата високо развиена култура, за Арија и нејзината пропаст. Тие во Индија ја образувале белата владеачка раса меѓу темноплотните (луѓе со темна боја на кожата) домородци.

Помал дел од Аријците се преселил на Иранската висорамнина и познат е под името Мидјани кои подоцна ја создале големата Персиска империја; уште една мала група пошла кон езерото Ван и Арарат, каде го создала најстарото Ерменско царство. Првата престолнина на ова царство се викала Нахичеван и се наоѓала блиску до Арарат и гробот на жената на Ное. Нахичеван на ерменски значи Ноева населба.

На потомците на Јафет Господ им дал големо наследство по Сим - да бидат сад на Светата Црква Христова, зашто сите христијански народи на Европа се деца на Јафет. Соборите на ранохристијанските маченици, светители, преподобни, рамноапостолни просветители на народите, подвижници и исповедници и сите свети - сите тие се наследство на Јафет, негови деца по крв.

“И нека се насели Јафет во шаторите Симови“ - рекол Ное, наговестувајќи дека Јафет ќе биде наследник на Сим. Јафетитите ќе бидат наследници на семитите. Старозаветната семитска Црква продолжила да постои во јафетитската Христова Црква. Истото се случило и во државен поглед - власта преминала на јафетската Грчко-Римска империја. 

Јафетовите потомци на запад. Неолитскиот период во Европа.

Поделувајќи се на две основни гранки, јафетитите се разишле на исток и запад. “Нека го рашири Господ Бог Јафет“ - рекол Ное, и дел од неговите потомци тргнал да ја насели Европа за оттаму да се рашири по целата земја и да завладеа со неа.

На почетокот на неолитскиот период по пустата Европа се движело генијалното племе на Јафет. Уште било живо сеќавањето на Потопот. Доаѓајќи до територијата на современа Швајцарија, јафетитите се запреле и ги изградиле на вода првите населби. Какви чудесни градови се подигнати на сојениците на Женевското езеро. До нив воделе понтонски подвижни мостови кои биле подигнувани преку ноќ: стоката требало да се става на сојеничниот простор да преноќи и да се подигне мост, зашто тогаш во Европа повторно се појавиле грабливите ѕверки од Африка.

Швајцарија е татковински дом на сите Европјани. Оттаму се рашириле јафетитите и го создале патот на големите племиња од кои подоцна потекнале европските романско-германско-словенски народи. Нивната шеста голема гранка - грчката - одвојувајќи се патем од главниот тек, ја населила Елада и нејзините острови.

Неолитскиот век е златен век на човештвото за кој се сочувале народни легенди и преданија.

Душевната страна на животот на Европјаните била поетична и прекрасна: нивните музички инструменти, жичани и дувачки, биле разновидни и претставувале доказ за високата музичка култура и љубов кон музиката. Затоа што биле сточари, релативно лесно си набавувале храна.

Малку подоцна, кога луѓето се намножиле и се разишле по разните европски земји, под влијание на околината почнале да се формираат националните црти на поедини групи. За тоа поподробно ќе говориме во третиот дел од книгата - бронзеното и железно доба во Европа.

____________________________________________________

“Се кружи, се се слизнува во мртовечката бездна. Само Еден останува, само во него е неменливоста, животот и спокојот. ’Кон него се стремат сите тековни настани; како периферија кон центарот. Кон Него се собираат сите радиуси на временските кругови’. Не го зборувам тоа јас, од моето скудно искуство; не, така сведочи човекот кој сиот беше потонал во стихијата на Единствениот Центар - епископот Теофан Затворник. Напротив, надвор од овој Единствен Центар - ’единствено сигурно е - дека нема ништо сигурно и ништо победно или понадмено од човек’, како што посведочил еден од најблагородните пагани, кој исцело се посветил на задоволувањето на својата безгранична љубопитност - Плиниј Постариот. Да, во животот се се бунтува, се се бранува во нестварни рамки. А од длабочината на душата расте неиздржливата потреба да се потпреш на ’Столбот и Тврдината на Вистината’ (1Тим. 3, 15) - не на една од вистините, не на некоја делумна или делива вистина човечка што се иситнува и развејува како правта носена од ветерот, туку вистина целосна и вековечна - Вистина единствена и Божествена, светла-пресветла Вистина. Онаа ’правда’, Која по зборовите на древниот поет, е ’сонцето на светот’“,

Од книгата “Столб и Тврдина на Вистината - Павел Флоренски“

________________________________________

“Што вели Александар Македонски, големиот философ кој философијата за душата и смртта ја изучува од античкиот философ Аристотел, кога го покорил Персиското Царство и го победил Дариј и Египетското царство, заземајќи ги царствата крај Еуфрат и Воз, и останатите царства. Доаѓале при него философи и велеле:

-Ваше Височество, Дариј има многу злато, скапоцени камења, палати, а неговата сабја е во облик на осмоаголник и нејзината дршка е украсена со два и пол килограми скапоцени камења и позлатена. Дојди да ја видиш!

А тој, пак, им одговарал:

Ако е смрт, ништо не е! Што ќе правам во битка со Дариевата сабја? Еве, во раката држам лесна сабја, брза како молња. Тоа ќе е парада ако ја понесам и ставам на коњот, за да види народот како блеска на појасот.

-Дојди цару, и земи ја жената на Дариј, бидејќи тој побегна и го обесија двајца воини.

Кој го обесил Дариј? Кој дозволи да го обесите, оти јас не наредив да се обеси! Реков да го земеме царството, а него да го оставиме да живее, бидејќи тој би ги освоил останатите царства и би поминал понатаму. Други, пак, му велеле:

-Земи една од неговите ќерќи, бидејќи тој има најубави ќерки на овој свет! Има две ќерќи. А Александар Македонски одговорил:

-Немој да ми ги носите да ги видам, бидејќи ќе ви ги пресечам главите. Зар мене, кој покорив толку многу народ, да ме зароби женската убавина? Овој цар умрел на 35 години, неоженет и отруен. Птоломеј и Сенека, неговиот секретар, Антиох и Никанор и Византиј, му го велеле следното:

-Ваше височество, ништо не ти е важно: ниту златото, ниту убавината!

-Не! Ако е смрт, ништо не е.

Затоа и кога умрел, кога ги победил сите царства, кога видел дека му дале да го испие слаткиот отров, рекол:

-Денес испив чаша, слатка и горчлива!

-Што се случува, ваше височество?

-Умирам!

Се собрале философите, генералите, царевите, и тој им рекол:

-Не се плашам од смртта! Верувам во едниот Бог, како што ме научи еврејскиот архиереј, кога ја покорив Палестина. Тој ми кажа дека Бог е еден.

-Како се вика вашиот Бог? го запрашав архиерејот.

-Еден е Бог, Кој ги создаде небото и земјата, Неговото име е Саваот!

-Што значи Саваот?

-Господ над војските.

-Дали управува и со војските долу, на земјата?

-Не се грижи, ваше височество! Он управува со небесната војска. Со Него не можеш да се мериш. Нему јас Му се поклонувам.

Така Александар Македонски го познал Бога и започнал да биде милостив. Кога требало да умре, го запрашале генералите:

-Ваше височество од што да го направиме гробот? Од мермер? Од злато? Од скапоцени камења, од рубин, од оникс? Сите скапоцени камења ги наброиле.

А тој пак одговорил:

-Ако е смрт, ништо не е! Да не ми правите гроб од злато или скапоцени камења. Туку да ми направите гроб и ковчег од камен, и да не ме облекувате во златни облеки.Туку едноставно, како обичен човек. И да направите два отвори на ковчегот, едниот од левата, другиот од десната страна.

-Зошто да ги направиме?

-Тука да ги протнете моите раце и да ги оставите празни, сите да видат дека ништо не зедов со себе по смртта.

Дали ја гледате, браќа, мудроста на царот Александар Македонски. Да не помисли некој дека понел со себе нешто по смртта. Што им вредело на египетските фараони, што во своите пирамиди натрупувале неброено злато и сребро? Други ќе ги пронајдат и музеите ќе се збогатат! И колкава е користа од тоа? Дали го понесоа со себе? Не! Знаете ли што понеле со себе? Добрите дела! Ако ги чинеле - тогаш биле мудри.

Од книгата “Голем е Бог - старец Клеопа“