Hajrudin Hromadžić, who also wrote about this concept in one of his articles, is also of the opinion that papak is always used to imply someone coming from the outside. He explains that someone who is not from Sarajevo is not necessarily papak since the raja can give him a special status (raja or rayah, an Arabic word once used by the Ottomans to refer to the subject, tax-paying lower classes of society, is now used to refer to the ‘cool people’ of Sarajevo society, and also to the specific group of people one hangs out with and respects). This acknowledgment happens if a person has some special qualities making him, in the opinion of the Sarajevo raja, different from the other people who deserve the name papak. In this way, the former sort of person wins the right to get inside the circle of the group (Balcanis, 2002, p. 77).
How does this act of accepting papak look like practice? When Senad, a 48-year-old local who truly feels and believes in a uniquely Sarajevan spirit, came to Sarajevo as a child with his parents from Slovenia (they are originally from Bosnia), he was also called papak. Since he was a newcomer amongst the raja, he had to prove himself. For instance, he had to be brave enough to jump from the bridge into the river, the depth of which was very uneven in places, between 3 meters and half a meter deep. He had to have better girls, to sled faster, to drive a bike faster, to play football better and so on. He did all of these things to prove that he could no longer be considered papak. He was finally accepted into the raja, after eight years of living in Sarajevo, when he was finishing his high school.
Sarajevo’s Collective Ego
The phenomenon of papak can be interpreted to be of a rather provincial nature, as Hromadžić explains. He states that Sarajevo has a problem with its "collective mentality ego” because of different happenings in its history (for example, it was in Sarajevo that the First World War started, with the assassination of the Austrian archduke Franz Ferdinand) and because it is the most urban city in Bosnia-Herzegovina. In Hromadžić’s opinion, Sarajevo lacks any "healthy measure of self-criticism” (2002, p. 77). Similar critics of Sarajevo locals being overly self-confident can be heard also from others (readers of Bosnian can just google Sarajevska fuk’ra by Mehmedbašić to understand this better).
The issue of papak appears to evoke the problem of valuing the urban and rural environment in Sarajevo, Bosnia-Herzegovina and even more broadly beyond the country. Usually, when the rural meets the urban, the latter is appreciated more and is considered to be better. If we take a closer look at how people think in Sarajevo, it seems that those living in the city are proud about this fact. This pride grows if they can also say that they were born in the city, and it gets bigger still if their family has been living in the city for generations: the more generations have been living in a city, the better.
At the same time, it seems that people coming from rural areas look at the situation similarly, that urban life is better than rural, though some might not admit it. They both create an atmosphere where the rural environment is viewed as less worthy, something that is to be ashamed of. Therefore, phrases like papak are rather nothing unusual.
Немаат врска со селаните кои живеат по селата, иако... но напротив, во градот цел живот можеби ќе го посветат да бидат ин, што велиме, и секогаш се либерални, мислам во смисла со оној либерален морал, примамлив и наизглед достоинствен, особено, денес, во нивните успеси, итн... откако ќе успеат, тоа крај нема, толку... подолу, не дај Боже... Во Апокалипсата, односно последната книга од Новиот Завет, наречена и Откровение, има еден дел во кој се вели, по сеќавање, “не си ни топол, ни ладен, затоа ќе те изблуам од устата Своја“, мислам така беше, односно си “млак“ од истиот цитат. Оригинален опис, не за папак повеќе, а за копук, се префрлам на наш терен... и многу друго, но доволно е... како е речено, кој има уши да чуе, ќе чуе, односно, кој сфати, ќе сфати...
Текстот нека оди дури и како малку подлабока анализа, бидејќи е пишуван пред 4 години, инаку денес тоа е дури застарено. На македонски би рекле денес “копук“, нешто што дури и не е поврзано со гореспомнатата анализа на еден збор употребуван, особено во негативното значење. Тоа е збор за плиткоумност, кој по дух ќе речам се сељачишта, а кога ќе се уфураат, особено во периоди на криза, во урбана, градска средина, и ќе заземат простор во неа, ги кинат сите нишки, обично потајно, инаку градат одличен имиџ, со она што е навистина градско во еден град, итн... Да не зборувам повеќе... А кога ќе успеат во градот, се сметаат за главни фраери, и тоа е таква маска, мислам маска е слаб збор, но во моментов не знам што збор да употребам, што дури на вистински градските деца потсвесно и свесно се во состојба да им ги наметнат своите, многу често, пагубни и одвратни движења, стил, начин на живот... иако баш на вистинските и не... но сепак... и многу друго... сакам да го оградам текстот од овој додаток, но сепак, 4 години подоцна, ќе го оставам овој продолжеток... односно, што е најопасно, може да изгледаат и “совршено“, “уредни се во тоа“, а да бидат тотално празни, и секако наклонети, пред се и над се, кон западните вредности. Тоа се такви на кои и животот им е имиџ, односно на кои се им е имиџ, особено кога ќе успеат, а зад тој имиџ, нема ништо освен плиткост и ужаснувачко зјаење на тотална беда, се разбира не материјална беда, тамам работа, посла колко хочеш... секако, немаат интерес за ништо посебно, освен за својот популарен свет во кој живеат, дури и до фанатизам, а кој е спротивност, дури и сушта, на длабокото живеење... за повеќе текстов не дава да се прозбори... толку...
Only registered users can add comments. [ Sign Up | Login ]
