„Ну, погоди!" („Ќе видиш ти!")
Советските деца си имаа свои „Том и Џери", само што во главните улоги беа волкот и зајачето, наместо мачор и глувче. Станува збор за најпопуларната анимирана серија во Советскиот Сојуз со наслов „Ну, погоди!". Заплетот е мошне едноставен: Волкот (нема одредено име) се обидува да го фати Зајакот. Сепак, „Ну, погоди!" воопшто не е обична копија на „Том и Џери". Секако, и тука станува збор за урнебесна комедија која изобилува со брканици и со комични паѓања, но, за разлика од американската серија, во него нема екстремно насилство. Волкот е карикатура на хулиган – пуши, пие и носи модерна облека (како што е хавајска кошула и ѕвонарки), а тоа се работи на кои во советското време не се гледало со одобрување. Од друга страна, пак, Зајакот беше пример за секој советски младинец: скромен, спортист, секогаш подготвен да помогне. И како таков, Зајакот беше креативен и сакаше да прави груби шеги со кутриот Волк.
Дијалог речиси и да нема: само запомнете дека изреката на Волкот „Ну, Зајац, погоди!" значи „Ќе видиш ти, Зајко!" и тоа е сè што ви е потребно за да можете да го следите цртаниот филм. Но, немојте сосема да го намалите тонот: случувањата на екранот се проследени со музика која беше популарна во тоа време, вклучувајќи дури и мелодии од Запад кои советските граѓани не можеа да ги слушнат на радио. Серијата „Ну, погоди!" и понатаму се емитува – последната, дваесетта епизода беше создадена во 2012 година, но само 16 епизоди кои беа снимени од 1969 до 1986 се сметаат за класични.
„Крокодилот Гена"
„Крокодилот Гена" е анимиран филм кој се состои од 3 епизоди, а снимен е со техника „кадар по кадар". Зборува за пријателството помеѓу јунакот од насловот, крокодилот Гена, кој преку ден работи како крокодил во зоолошката градина, и Чебурашка, животно кое не ѝ е познато на науката, со меко крзно и со големи уши, кое во СССР стасало од Африка во кутија со портокали. Дејството е топло и емотивно, ликовите – дури и оние злите, како што е старицата Шапокљак и нејзиното домашно милениче стаорецот Лариса – се мошне слатки, додека филмската музика претставува ремек-дело. Роденденската песна на Гена (ја пее во втората епизода со наслов „Чебурашка") стана омилена на роденденските прослави во СССР, исто како што е „Happy Birthday" низ светот.
Во 2004 година Чебурашка стана официјална маскота на руската олимписка репрезентација. Славата на овој анимиран фил се прошири и надвор од границите на СССР. Јапонците, кои се познати љубители на убави и на симпатични работи, неодамна снимија две обработки: во едната Чебурашка се појавува во оригинална приказна, додека другата претставува римејк на филмот.
„Бременските музиканти"
Во Советскиот Сојуз во 1969 година рок-музиката, модните списанија, хипиците и другите трендови на популарната култура настанати на Западот се сметале за непријателски и за забранети во официјалните медиуми. Но, советските аниматори можеби размислувале на следниов начин: ако не можеме да го правиме тоа во реалниот живот, затоа можеме да направиме цртан филм на свој начин. Така и настанала рок-операта „Бременски музиканти". Трубадурот има „битлс" фризура, ѕвонарки, и дискокошули со шпицеста јака. Неговата симпатија, Принцезата, се шета во минифустан по последна мода и заедно пеат: „Наш тепих е ливадата, наши ѕидови се дрвјата, наш покрив е ведрото сино небо! Блескавите ѕидови на палатите никогаш нема да бидат замена за нашата слобода."
И навистина, сите што се родени во СССР ја знаат оваа „хипи" песна. Петел со диско-очила, Магаре со џокеј-капа и сите тие имаат гитара: сликата на поп-културата од почетокот на седумдесеттите години од минатиот век е целосна. Не зачудува што овој цртан филм беше популарен, па дури и денес „Бременските музиканти" претставува еден од најомилените и најпопуларни советски анимирани филмови. Сите машки гласови (освен гласот на Магарето) во „Бременски музиканти" ги пее еден човек – познатиот актер Олег Анофриев.