29.09.2016

ЛИБЕРАЛИЗМОТ ИСЧЕЗНУВА

Денес директива за политичкиот систем и за возможноста за негова реформа, за која започнаа да говорат во врска со кадровските промени во раководството на Државната Дума и Администрацијата на Претседателот.

Да погледнеме на идеолошката еволуција на политичкиот систем во Русија од почетокот на 2000-ите години. Во 90-ите идеологијата која доминираше во Русија беше политичкиот либерализам. Тоа беше позиција на малцинството не само во народот, но и во парламентот. Сепак, либерално-олигархиските кругови, кои се здобија со речиси потполна контрола над слабиот и болен претседател Елцин, и покрај се, цели 90-ти го наметнуваа својот дневен ред на цело општество.

Либерализмот превагна секаде - во надворешната политика - ориентација на САД и атлантизмот, во економијата - приватизација и шокова терапија, во територијалното устројство - сите републики во составот на Русија беа признаени за суверени и земјата се распаѓаше на делови. Тоа се однесуваше и на образованието, и на културата, и на СМИ. Воопшто на се.

Доаѓањето на Путин стави крај на ова. Речиси веднаш либерализмот беше скратен целосно, точно на половина. Притоа во едни сегменти на општеството повеќе, во други помалку. Олигарсите беа бездруго оддалечени речиси веднаш. Најмерзостните од нив ја напуштија земјата. Беше ставен нагласок на закрепнување на суверенитетот - сметајќи на независноста на Русија од Западот - во надворешната политика. Добиената од Москва Втора чеченска кампања и воведувањето на федерални единици го запре распаѓањето на земјата.

Но во другите области - во економијата, во културата, во образованието и во СМИ либералите ги сочуваа своите позиции. И некаде им успеа да се зацврстат доволно сериозно. Тие се втурнаа во економскиот блок на Владата, во образовниот систем, во СМИ и во културата. За време на претседателството на Медведев тие пак ја подигнаа главата и речиси се реваншираа. Враќањето на Путин предизвика бура на револт кај оние, кои мислеа, дека секој миг ќе се вратат либералните 90-ти. Но тоа не се случи и Болотнја (плоштадот на кој се одржа еден од најголемите декемвриски митинзи во Москва во 2011, по повод претседателските избори) спласна. Патриотските реформи продолжија, а последните претставници на олигархискиот клан и елциновското семејство ја напуштија Администрацијата на претседателот - барем стратешки важното управување со внатрешната политика, а потоа и фотелјите во власта (особено постот вице-премиер).

Но по пробивот со Крим и почетокот на Руската Пролет се повторно се сопре (закочи). Се разбира, никакво назадување во 90-те немаше. Но и забележително движење кон напред, исто така. А од друга страна, напрегнатоста во надворешната политика се зголемуваше. Во Сирија со САД, со нивните исисовски марионети ние се судривме не на живот, а на смрт. И постепено лабораториското чување на либералната фасада во Русија - видливо, корисна за демонстрација пред Западот - ја загуби секоја смисла. Русија се подлабоко навлегуваше во решавачкиот егзистенцијален конфликт со САД и светскиот глобализам. И да не се забележува тоа, да се прикрива ова опстојателство стана речиси невозможно. Денес е вака: или ние нив, или тие нас.

Ете на оваа точка денес - есента 2016-та по успешните парламентарни избори - и се наоѓаме. Русија набрзо едноставно поради опстојателствата ќе се најде во ситуација на мобилизација. Тоа ќе засегне се - не само армијата, армијата и така е мобилизирана, бидејќи ние веќе војуваме во Сирија во потполна смисла на овој збор. Тоа ќе го допре целото општество. И овде остатоците на либерализмот, кои се провлекуваат уште од епохата на Елцин, не ќе можат да преживеат. Тие потполно ја загубиле секоја смисла.

Либералите се - пета колона на Западот. Во услови на директна конфронтација да се поднесуваат во општеството на одговорни позиции едноставно е самоубиство. Само во ова и може да се состои смислата на новите политички реформи - и во Администрацијата на Претседателот, и во Владата, и во специјалните служби. Во епохата на подоцнежното-советско распаѓање во 80-те и уште позабрзаниот и активен либерален колапс во 90-те, во руската елита се формираше значаен и влијателен слој на либерали-западно ориентирани. Некогаш таквата позиција беше мода или прашање на личен избор: сакам и ќе бидам либерал, не сакам, нема да бидам. Но во услови на директна и фронтална конфронтација ова звучи веќе поинаку: сакам и ќе бидам шпион. Но така не оди.

Ни во економијата, ни во образованието, ни во културата, ни во СМИ, ни во блогосферата, и уште повеќе, ни во државните институции. Но дури и во приватниот сектор. И таму така не ќе оди. Добар шпион е - обезопасен (неутрализиран) шпион. И ова е праведно за определувањето (дефиницијата) на добар либерал.

Секое добро, вие ја гледавте директивата на Дугин за идните политички реформи.

Ако поранешното спроведување на патриотските реформи беше работа на слободно решавање на политичкото раководство на земјата, тогаш денес тоа веќе едноставно е прашање на безопасноста и одбраната. Да се забавува со ова и понатаму е - бесмислено и крајно опасно.

ЛИБЕРАЛИЗМ ОТМИРАЕТ

https://youtu.be/DxKAsn6xjag

Сегодня директива о политической системе и о возможной ее реформе, о которой стали говорить в связи с кадровыми перестановками в руководстве Госдумы и Администрации Президента.

Давайте бросим взгляд на идеологическую эволюцию политической системы в России с начала 2000-х годов. В 90-е годы доминировавшей идеологией в России был политический либерализм. оо была позиция меньшинства не только в народе, но и в парламенте. Однако либерально-олигархические круги, добившиеся почти полного контроля над слабым и больным президентом Ельциным, несмотря ни на что все 90-е навязывали свою повестку дня всему обществу. 

Либерализм преобладал везде – во внешней политике - ориентация на США и атлантизм, в экономике - приватизация и шоковая терапия, в территориальном устройстве – все республики в составе России были признаны суверенными и страна распадалась на части. Это касалось и образования, и культуры, и СМИ. Вообще всего.

Приход Путина положил этому конец. Почти сразу либерализм был урезан в целом ровно на половину. При этом в одних сегментах общества больше, в других меньше. Олигархи были равноудалены почти сразу. Самые одиозные из них покинули страну. Был взят курс на укрепление суверенитета - считай на независимость России от Запада – во внешней
политике. Выигранная Москвой Вторая чеченская компания и введение федеральных округов остановило распад страны. 

Но в других областях – в экономике, в культуре, в образовании и в СМИ либералы сохранили свои позиции. И кое-где им удалось закрепиться довольно серьезно. Они зубами вцепились в экономический блок Правительства, в образовательную систему, в СМИ и в культуру. Во время Президентства Медведева они снова подняли голову и почти взяли реванш. Возвращение Путина вызвало бурю возмущения у тех, кто полагал, что вот-вот произойдет возврат в либеральные 90-е. Но его не произошло и Болотная рассосалась. Патриотические реформы продолжились, а последние представители олигархического клана и ельцинской семьи покинули Администрацию президента – по крайней мере стратегически важное управление внутренней политики, а затем и кресла в правительстве (в частности, пост вице-премьера).

Но после рывка с Крымом и начала Русской Весны все снова затормозилось. Конечно, никакого отката назад в 90-е не было. Но и заметного движения вперед тоже. А между тем напряжение во внешней политике нарастало. В Сирии с США, их игиловскими марионетками мы столкнулись не на жизнь, а на смерть. И постепенно лабораторное сохранение либерального фасада в самой России – видимо, полезного для демонстрации Западу – вообще утратило всякий смысл. Россия все глубже втягивалась в решающий экзистенциальный конфликт с США и мировым глобализмом. И не замечать этого, вуалировать это обстоятельство стало просто невозможно. Теперь так: либо мы их, либо они нас. 

Вот в этой точке мы сейчас – осенью 2016 года после успешных парламентских выборов – и находимся. России в скором времени просто в силу обстоятельств придется оказаться в ситуации мобилизации. Это затронет все – не только армию, армия и так мобилизована, ведь мы уже воюем в Сирии в полном смысле этого слова. Коснется это всего общества. И здесь с пережитками либерализма, тянущимися еще с ельцинской эпохи, нам не выжить. Они полностью потеряли всякий смысл. 

Либералы – пятая колонна Запада. В условиях прямой конфронтации терпеть их в обществе на ответственных позициях просто самоубийство. Только в этом и может состоять смысл новых политических реформ – и в Администрации Президента, и в Правительстве, и в специальных службах. За эпоху поздне-советского разложения 80-х и еще более ускоренного и активного либерального коллапса 90-х, в российской элите сформировался весомый и влиятельный пласт либералов-западников. Когда-то такая позиция была модой или вопросом личного выбора: хочу и буду либералом, не хочу, не буду. Но в условиях прямой и лобовой конфронтации это звучит уже иначе: хочу и буду шпионом. Но так не пойдет.

Ни в экономике, ни в образовании, ни в культуре, ни в СМИ, ни в блогосфере, ни тем более в государственных учреждениях. Но даже и в частном секторе. Это и там не пойдет. Хороший шпион – обезвреженный шпион. И это же справедливо для определения хорошего либерала. 

Всего доброго, вы смотрели директиву Дугина о грядущих политических реформах.

Если раньше проведение патриотических реформ было делом свободного решения политического руководства страной, то сегодня это уже просто вопрос безопасности и обороны. Медлить с этим далее – бессмысленно и крайне опасно.

Извор: “Katehon“