06.09.2016

ГОЛЕМАТА ДВАЕСЕТКА (ГРУПА 20, Г20)

Добро вечер, вие ја гледате програмата “Директива на Дугин“. Неколку мисли по повод Големата Дваесeтка.

Пред се, она што се однесува до самиот формат. Ни Г7, ни Г8, ни Г20 немаат никаков правен статус. Тоа не е ништо повеќе од клуб, и тоа, што се случува во него, нема облигаторна сила. Сепак, самиот формат на клубот е доволно интересен.

Во политичката дисциплина “Меѓународни односи“ постои таканаречена англиска школа, која на проблемот на клубот во светската политика му дава повишено внимание и ја поставува во основа. Главниот спор во меѓународните односи, ќе потсетам, се води меѓу реалистите и либералите. Реалистите сметаат, дека суверенитетот на државата е апсолутен, а либералите настојуваат на постепена демонтажа на државите и премин кон Светска Влада. Создавањето на наднационални правни институти, такви како судот во Стразбург за правата на човекот, Хашкиот трибунал, итн. – се видливи плодови на успесите на либералите. А тоа, што принципот на националниот суверенитет уште како порано се признава од меѓународното право е – признак на устојчивоста на реалистите. Така ете англиската школа предлага средна варијанта меѓу реалистите, за кои повисоко од суверенитетот на земјата воопшто нема никакви инстанци, и либералите, кои се стремат да ја заменат државата со едно светско граѓанско општество, со Една Држава, World State и глобален свет, One World. Овде и им затребала идејата за клубот.

Теоретичарите на англиската школа говорат: во клубот членството е доброволно и не сноси никакви јуридички последици. Ако луѓето во клубот за нешто се договорат, тогаш исполнувањето на договореното е – работа на престиж и стил, статус. Но да се настојува на ова е невозможно. Можно е само да се осуди или да подлежи на остракизам (остракизмот бил политичка мерка во античка Атина која првобитно била вперена против луѓето кои сакале да ја вратат тиранијата во Атина, но набрзо се претворила во средство за политичко пресметување помеѓу неистомислениците. Вештите политичари со помош на остракизмот успевале да се решат од своите најопасни противници. Така, на пример, Темистокле, со остракизам од Атина го протерал Аристид, водачот на умерената струја која се спротиставувала на напредувањето на демократијата /482 г.п.н.е./. Кога требало да се прибегне на остракизам, повикувана е еклесијата. Собраните граѓани на парче од ќерамида, кое на грчки се нарекувало остракон, го испишувале името на човекот кој, според нивното мислење, требало да биде протеран. Откако остраконите ќе се преброеле, Атињанинот чие име најмногу пати се појавило морал да го напушти градот во рок од десет дена. Остракизираните во прогонство останувале десет години, но не го губеле имотот и граѓанските права) максимум да се биде исклучен од клубот.

Г8 или Г20 – тоа е типичен клуб. Сепак, тоа се потполно различни клубови. Г7 ги обединува големите држави на Запад и окупираната од САД Јапонија. Тоа е атлантистички клуб. Овде дејствуваат нормите и правилата на англосаксонската глобалистичка капиталистичка идеологија. Русија за време на Елцин ја примија во овој клуб само заради тоа, оваа идеологија постепено да се распространува и во самата Русија. Тоа не беше барање, но џентламентско согласување – членовите на клубот се договорија да ја сметаат Русија за “своја“, то ест западна земја, дел од западната цивилизација. Да, заостаната, но своја.

По Крим Русија од атлантистичкиот клуб ја исклучија. Класичниот реалист во меѓународните односи, Путин го утврди не само својот суверенитет, но и ги пречекори правилата на западниот клуб. Тој очевидно настојуваше на самобитноста на Русија, како особена православна евроазиска цивилизација. Затоа на почетокот постоеја наговарања, потоа остракизам, и најпосле, исклучување. Со самото тоа клубот на Западот символично ја лиши Русија од статусот на западна либерално-капиталистичка држава. И прекрасно. Ние не сме такви и никогаш такви не ќе бидеме.

А ете Г20 е – потоплно друг клуб. Овде освен Западот е претставен и целиот Останат Свет, каде живее, ќе напомнам, поголемиот дел од човештвото. Ако Г7 е – еднополарен клуб, тогаш Г20 е – многуполарен. И овде правилата веќе се пошироки – не само англосаксонски и западни, но и светски. И од овој клуб Русија никој не може да ја исклучи. И да и го одземе статусот на престојување во него – исто така. Во Големата Дваесетка влегуваат два клуба, The West and The Rest. Клубот на Западот и клубот на големите држави од останатиот свет. Како во секој клуб, решенијата, кои се прифаќаат во текот на заседавањето, за никого не се задолжителни, но со тоа не помалку, размената на мислењата и споредувањето (проверката) на позициите за време на таквите средрби често е премногу важна.

Но само не во случајот на Г20. И еве зошто. Ако западниот клуб Г7 постои одамна, и во неговата основа се уште лежат масонските проекти од епохата на Просветителството за создавање на западно-центрична архитектура на светот, отворено општество и тотална вестернизација и модернизација на човештвото, тогаш останатите 13 држави свој полноцен клуб се уште не создале. Во формата на БРИКС и ШОС се направени само првите чекори. Ако втор полноцен и сопоставен на западниот клуб биде создаден и има свои норми и свои принципи, тогаш Г20 би било место за размена на мислењата помеѓу два клуба – еднополарниот западен и многуполарниот, ќе кажеме така, незападен, но во нешто и антизападен. Но ова, за жал, не постои. Затоа и во Г20 засега преовладува дискурсот на земјите на Западот, то ест на истата таа Голема Седморка. И ако на Западот нешто не му се допаѓа, тогаш незападните земји од Големата Дваестка не само што не можат да настојуваат на своето – нека и во рамките на клубот – но (не можат) и јасно да се изразат како консолидирана позиција на Останатите, The Rest.

Секое добро, вие ја гледавте Директивата на Дугин за Големата Дваесетка.

Додека Русија, Кина, Индија и другите големи држави не создадат свој клуб потполно алтернативен на Западот, премногу е рано да се усогласуваат позициите на заедничко место. Колосалниот империјалистички и колонијален опит на Западот не ќе ни даде можност ефективно да настојуваме на консолидирана позиција по принципот “раздели и владеј“ – divide et impera.

БОЛЬШАЯ ДВАДЦАТКА

https://youtu.be/R6XDsWqJ5Aw

Здравствуйте, вы смотрите программу «Директива Дугина». Несколько мыслей по поводу Большой Двадцатки.

Прежде всего, что касается самого формата. Ни G7, ни G8, ни G20 никаким правовым статусом не обладают. Это не более чем клуб, и то, что происходит в нем, обязательной силы не имеет. Однако сам формат клуба довольно интересен.

В политической дисциплине «Международные отношения» есть так называемая Английская школа, которая уделяет проблеме клуба в мировой политике повышенное внимание и ставит ее во главу угла. Главный спор в Международных отношениях, напомню, ведётся между реалистами и либералами. Реалисты считают, что суверенитет Государства абсолютен, а либералы настаивают на постепенном демонтаже Государств и переходе к Мировому Правительству. Создание наднациональных правовых институтов, таких как Страсбургский суд по правам человека, Гаагский трибунал и т.д., – зримые плоды успехов либералов. А то, что принцип национального суверенитета все же по-прежнему признается международным правом – признаки устойчивости реалистов. Так вот Английская школа предлагает средний вариант между реалистами, для которых выше суверенитета страны вообще нет никаких инстанций, и либералами, которые стремятся заменить Государства единым мировым гражданским обществом, Единым Государством, World State и глобальным миром, One World. Вот здесь-то и понадобилась идея клуба.

Теоретики Английской школы говорят: в клубе членство добровольное и никаких юридических последствий не несет. Если люди в клубе о чем-то договариваются, то исполнение договорённостей – дело престижа и стиля, статуса. Но настоять на этом невозможно. Возможно лишь осудить или подвергнуть остракизму, максимум исключить из клуба.

G8 или G20 – это типичный клуб. Однако это совершенно разные клубы. G7 объединяет ведущие державы Запада и оккупированную США Японию. Это атлантистский клуб. Здесь действуют нормы и правила англосаксонской глобалистской капиталистической идеологии. Россию при Ельцине приняли в этот клуб только для того, чтобы эта идеология постепенно распространялась и в самой России. Это было не требованием, но джентльменским соглашением – члены клуба договорились считать Россию «своей», то есть западной страной, частью западной цивилизации. Да, отстающей, но своей.

После Крыма Россию из атлантистского клуба исключили. Классический реалист в Международных отношениях, Путин утвердил не только свой суверенитет, но и переступил правила западного клуба. Он явно настаивал на самобытности России, как особой православной евразийской цивилизации. Поэтому вначале были уговоры, потом остракизм, и, наконец, исключение. Тем самым Россию клуб Запада символически лишил статуса западной либерально-капиталистической державы. И прекрасно. Мы не такие и никогда такими не будем.

А вот G20 – совершенно иной клуб. Здесь кроме Запада представлен и весь остальной мир, где проживает, напомню, большинство человечества. Если G7 – это однополярный клуб, то G20 – многополярный. И вот здесь правила уже более широкие – не только англосаксонские и западные, но мировые. И из этого клуба Россию никто исключить не может. И лишить статуса пребывания в нем – тоже. В Большую Двадцатку входят два клуба, the West and the Rest. Клуб Запада и клуб великих держав Остального Мира. Как в любом клубе, решения, принятые в ходе заседаний, ни для кого не являются обязательными, но тем не менее, обмен мнениями и сверка позиций в ходе таких встреч часто бывает чрезвычайно важной.

Но только не в случае G20. И вот почему. Если западный клуб G7 сложился давно, и в основе его лежат еще масонские проекты эпохи Просвещения по созданию западно-центричной архитектуры мира, открытого общества и тотальной вестернизации и модернизации человечества, то остальные 13 держав своего полноценного клуба пока не создали. В форме БРИКС и ШОС сделаны лишь первые шаги. Если бы второй полноценный и сопоставимый с западным клуб был бы создан и имел бы свои нормы и свои принципы, то G20 была бы площадкой обмена мнениями между двумя клубами – однополярным западным и многополярным, скажем так не западным, но в чем-то и антизападным. Но этого, увы, нет. Поэтому и в G20 пока преобладает дискурс именно стран Запада, то есть всё той же Большой Семерки. И если Западу что-то не нравится, то не западные страны Большой Двадцатки не только не могут на своем настоять – пусть в рамках клуба, – но и толком выразить как консолидированную позицию Остальных, the Rest.

Всего доброго, вы смотрели «Директиву Дугина» о Большой Двадцатке.

Пока Россия, Китай, Индия и другие великие державы не создадут свой полностью альтернативный Западу клуб, слишком рано согласовывать позиции на общей площадке. Колоссальный империалистический и колониальный опыт Запада не даст нам возможность эффективно настаивать на консолидированной позиции по принципу «разделяй и властвуй» – divide et impera.

Смотрите архив передач - http://tsargrad.tv/

Извор: “Katehon“