27.10.2016
РУСКИОТ ЈАЗИК Е – НАШАТА СУШТИНА

27.10.2016

Најважното, што е во човекот – тоа е јазикот. Во ова се состои нашата разлика од сите останати видови – ние сме суштества, способни да говориме и да слушаме. На грчки “да се говори“ и “да се дума“, а исто така, и “да се мисли“ дури и “да се чита“ се изразени со еден збор “легеин“ – откаде е Логос. Поседувањето на (покажувањето на знаци на) Логосот, според Аристотел, не прави луѓе.

Јазикот не е вештачка конструкција. Секој обид да се изгради вештачки јазик е несомнено осуден. Ништо не излегло од создавачите на есперанто или уште повеќе од глупавиот јазик волопјук. Но исто така, доживеале крај и обидите на позитивистите да преминат од јазикот кон математичките формули и логичките заклучоци. Најжестокиот приврзаник на ова, австрискиот философ Лудвиг Витгенштајн признал, дека сите слова се како знак, како означувањата може еднозначно да бидат во сооднос со некакви предмети, освен еден – освен зборот “значење“. То ест ветшачки јазик може да се изгради, само ако човек очигледно се откаже од смислата. Па и чуму ни е таков јазик?

Многуте јазици, исто така, не се случајност. Сите тие се непреведливи. Во дадениот случај тоа го докажале американските лингвисти Сепир и Ворф (Хипотезата за лингвистичката релативност е концепција разработена во 30-ите години од 20 век, според која структурата на јазикот го определува мислењето и начинот на познание на реалноста. Се јавила во етнолингвистиката на САД под влијание на делата на Е. Сепир и Б. Л. Ворф. Соодветно на нивните претстави, јазикот и образот на мислење на народот се взаемно поврзани. Завладувајќи со јазикот, неговиот носител го усвојува и определениот однос кон светот и го согледува под аголот на гледање, “наметнат“ од структурата на јазикот, ја прима сликата за светот, одразена во родниот јазик. Бидејќи јазиците различно ја класифицираат реалноста која не опкружува, и нивните носители се разликуваат според начинот на однос кон неа: “Ние ја расчленуваме природата во насоки, кои ни ги потскажува нашиот роден јазик. Ние во светот на појавите ги одделуваме некои категории и типови не затоа, што тие /овие категории и типови/ се самоочигледни; напротив, светот се појавува пред нас како калејдоскопски поток на впечатоци, кој треба да биде организиран од нашето сознание, а тоа во основа значи – јазичен систем, кој се чува во нашето сознание“ (Whorf. P. 213). Како резултат на хипотезата за лингвистичка релативност се јавува признанието на тоа, дека јазикот во себе чува определен систем на вредности, значењата изразени во него имаат проценување и се образуваат во колективна философија, својствена на сите носители на дадениот јазик). Поединечниот збор не може да се преведе, треба да се преведе заедно со контекстот, а тоа значи – да се преведе целиот јазик, бидејќи контекстот е толку длабок, што за негово објаснување се има потреба од потполн превод на се напишано и кажано на него за цела историја. Затоа за да се сфати, што навистина се има во предвид во оваа или онаа фраза на друг јазик, останува само да се научи целосно. Јазикот и е душа на културата, наша идентичност. Тој не е инструмент, тоа сме ние самите. Тој е наша суштина. Затоа толку е важно да се учи сопствениот јазик – непрекинато од мали нозе до крај на нашиот живот.

За да се сфати, каков е јазикот денес, неопходно е да се знае, каков бил порано. И овде ние имаме колосална подршка – црковно-словенскиот јазик. На овој јазик ние се молиме, се обраќаме на Бога. И Тој ни се обраќа нам на овој јазик. На руски, словенски, свештен, длабок. Затоа не може рускиот човек да биде полноцен, ако не го знае црковено-словенскиот, ако не е запознаен со него. Тоа е совршено незнаење. И обратно, ако се потрудиме да го сфатиме, да ја осмислиме неговата граматика и неговата структура, многу нешта во нашиот јазик – во истиот тој, на кој говориме – ќе станат за нас кристално јасни. Да истовремено ќе научиме и многу термини од грчкиот: бидејќи грчкиот, како и латинскиот се – наше руско наследство. Не случајно класичното образование во дореволуционерна Русија започнувало од древните јазици. Тоа се нашите основи – Хомер, Хесиод, Септуагинтата и Новиот Завет во оригинал.

Сега за класичната руска литература. Таа кај нас, за разлика од многуте европски народи, се јавува доволно доцна. Главното е напишано во 19 и 20 век. И ете неа треба да ја знаеме исцрпно. Одвај ли некои родители ќе заборават да го нахранат детето. Само изроди. Но точно такви изроди забораваат да му го прочитаат на детето или да го натераат да го чита Пушкин и Достоевски, Брјусов и Цветаева, Северјанин и Шолохов. И да им ги објаснуваме словата и фразите, изразите и мислите на децата ние едноставно сме обврзани. Инаку ќе се прекине духовниот живот на народот. И што ќе им остане на нашите внуци? Непристојните огризоци на псевдо-зборовите, упростен знаковен систем за комуникација на тупоста... Значи, ние со свои раце ќе ги фрлиме нашите потомци на отпад. Ако не ни се лоши од тоа, како говори современата градска младина, со нас нешто не е во ред. Би требало да ни се лоши. Тоа е вистински крај на светлината, зашто јазикот и е светлина, со која ние живееме и дишеме. Светлина на нашето сознание и на нашата култура.

И ете уште, што е важно. Ние потполно сме ги загубиле руските говори и дијалекти. Какво богатство има во северното “о“, во тамбовските пресечени глаголи во трето лице, во дијалектите на козаците на Дон или Кубан, Новорусија во целост. Насекаде е полно огласи: ќе те избавам од акцент, ќе те научам да говориш по-мАсковски“. Тоа е важно – “по-мАсковски“, а каква е таа ризница на нашата жива реч – на север, запад, исток, југ...

Со еден збор, ни треба да започнеме вистинска војна за нашиот роден руски јазик. Ние го губиме. Тој чека од нас помош, наше разбудување, наша заштита. Зашто тој и е ние – најдоброто и најчистото во нас самите.

Секое добро, вие ја гледавте програмата Директива на Дугин за рускиот јазик, на кој му е потребно спасение.

Паустовски (Константин Георгиевич Паустовски, советски писател, /1893-/) говореше: “По односот на секој човек кон својот јазик може потполно точно да се суди не само за неговото културно ниво, но и за неговата граѓанска вредност“. Не треба да се говори правилно, треба да се говори на руски во потполна смисла на овој бесконечен збор “руски“.

РУССКИЙ ЯЗЫК - НАША СУЩНОСТЬ

https://youtu.be/i7E_PN0tcVM

Самое важное, что есть у человека, – это язык. Именно в этом состоит наше отличие от всех остальных видов – мы существа, способные говорить и слушать. По-гречески «говорить» и «думать», а также «мыслить» и «читать» выражены одним словом «легеин» – откуда Логос. Обладание Логосом же, по Аристотелю, делает нас людьми.

Язык не является искусственной конструкцией. Любая попытка построить искусственный язык  заведомо обречена. Ничего не вышло у создателей эсперанто или еще более дурацкого языка волопюк. Но также потерпели крах опыты позитивистов перейти от языка к математическим формулам и логическим заключениям. Самый яростный сторонник этого, австрийский философ Людвиг Витгенштейн признал, что все слова как знаки, как обозначения можно однозначно соотнести с какими-то предметами, кроме одного – кроме слова «значение». То есть искусственный язык можно построить, только если заведомо отказаться от смысла. Ну и зачем такой язык нужен?

Множество языков тоже не случайно. Все они непереводимы. Это доказали на сей раз американские лингвисты Сепир и Уорф. Отдельное слово перевести нельзя, надо перевести вместе с контекстом, а это значит – перевести весь язык, ведь контекст столь глубок, что для объяснения его потребуется полный перевод всего написанного и сказанного на нем за всю историю. Поэтому чтобы понять, что же по-настоящему имеется в виду в той или иной фразе на другом языке, остается только выучить его целиком. Язык и есть душа культуры, наша идентичность. Это не инструмент, это мы сами. Это наша сущность. Поэтому так важно учить свой собственный язык – непрерывно с младых ногтей до поздней осени нашей жизни.

Чтобы понять, каков язык сегодня, необходимо знать то, каким он был раньше. И здесь у нас есть колоссальная поддержка – церковно-славянский текст. На этом языке мы молимся, обращаемся к Богу. И он обращается к нам на этом языке. Русском, славянском, священном, глубинном. Поэтому не может быть полноценного русского человека, не знающего церковно-славянский, не знакомого с ним. Это совершенное невежество. И наоборот, если мы потрудимся разобраться в нем, осмыслить его грамматику и его структуру, очень многое в нашем языке – в том самом, на котором мы говорим, – станет для нас кристально ясно. Да заодно и многие термины греческого мы выучим: ведь греческий, как и латынь, – наше русское наследие. Не случайно классическое образование в дореволюционной России начиналось именно с древних языков. Это наши основы – Гомер, Гесиод, Септуагинта и Новый Завет в оригинале.

Теперь о классической русской литературе. Она у нас, в отличие от многих европейских народов, довольно поздняя. Главное написано в 19 и 20 веках. И вот ее-то мы должны знать досконально. Едва ли какие родители забудут покорить ребенка. Только выродки. Но точно такие же выродки забывают прочитать ребенку или заставить читать его самого Пушкина и Достоевского, Брюсова и Цветаеву, Северянина и Шолохова. И объяснять слова и фразы, выражения и мысли мы просто обязаны. Иначе прервется духовная жизнь народа. И что же достанется нашим внукам? Обсценные огрызки псевдо-речи, упрощенная знаковая система для общения даунов… А значит, мы выбросим своими же руками наших потомков на помойку. Если нас не тошнит от того, как говорит современная городская молодежь, с нами что-то не то. Должно было бы тошнить. Это настоящий конец света, ведь язык и есть свет, которым мы живем и дышим. Свет нашего сознания и нашей культуры.

И вот еще, что важно. Мы совершенно утратили русские говоры и диалекты. Какое богатство в северном «о», в тамбовских усеченных глаголах в третьем лице, в диалектах казаков Дона или Кубани, Новороссии в целом. Везде пестрят объявления: избавлю от акцента, научу говорить «по-мАсковски». Это важно – «по-мАсковски», а как же эта сокровищница нашей живой речи – на севере, западе, востоке, юге… 

Одним словом, мы должны начинать настоящую войну за наш родной русский язык. Мы теряем его. Он ждет нашей помощи, нашего пробуждения, нашей защиты. Ведь он и есть мы – самое лучшее и самое чистое в нас самих.

Всего доброго, вы смотрели программу «Директива Дугина» про русский язык, нуждающийся в спасении.

Паустовский говорил: «По отношению каждого человека к своему языку можно совершенно точно судить не только о его культурном уровне, но и о его гражданской ценности». Говорить надо не правильно, говорить надо по-русски в полном смысле этого бесконечного слова «русский».

Смотрите архив передач - http://tsargrad.tv/
 

Извор: “Katehon“